Rozdział 12

Stałam tam w całkowitym osłupieniu i nie wiedziałam, czego naprawdę chciałam. Oczy zaszły mi łzami i nie byłam w stanie racjonalnie myśleć. Nerwowo rozejrzałam się dookoła i wtedy poczułam szarpnięcie za ramie. Zaskoczona spojrzałam na mężczyznę, który ledwo zauważalnie przytaknął i ruszył w stronę bramy, ciągnąc mnie za sobą. Bez sprzeciwu biegłam za nim i nieustannie się potykałam. Z trudem złapałam powietrze i jak tylko dobiegłam do bramy, zatrzymałam się i podparłam o nią. Potrzebowałam sekundy, aby złapać powietrza.

- Nie mamy czasu. Musimy biec dalej.

Kiwnęłam głową. Odepchnęłam się i gotowa do dalszego biegu, nagle usłyszałam trzaśnięcie drzwiami za sobą. Spojrzałam przez ramie. Wstrzymałam oddech, gdy nasze spojrzenia się spotykały. W znajomej zieleni nie zobaczyłam niczego więcej jak wściekłość i mrok, który przyprawiał mnie o zimne dreszcze.

Przełknęłam głośno ślinę i odwróciłam głowę. Zaczęłam biec. Musieliśmy okrążyć dookoła budynek i dotrzeć do samochodu. Wystarczyło tylko tyle, aby raz na zawsze uciec od niego. I stawało się to coraz trudniejsze, gdyż moje ciało zdecydowanie zaczynało mieć dość. Z trudem łapałam powietrze, a nogi odmawiały mi posłuszeństwa.

- Nie damy rady – krzyknęłam z rozpaczą.

Musiałam zwolnić. Przez przymrużone oczy, widziałam, jak mężczyzna podbiegał do mnie. Poczułam, jak unoszę się w powietrzu i jego ciężki oddech na twarzy.

- Zatrzymaj się, inaczej się cię kurwa zabije!

Otworzyłam szeroko oczy na krzyk zza naszych pleców. Przełknęłam głośno ślinę i przerażona spojrzałam na mężczyznę, który mnie niósł. Nie bałam się o swoje życie. Bałam się o jego. Kolejna niewinna osoba, która musiała zginąć przez chęć pomocy mi.

Mężczyzna spojrzał na mnie przepraszająco i powoli odwrócił się ze mną w kierunku Harry’ego.

- Puść ją ostrożnie – warknął.

Wykonał jego polecenie i po chwili stałam na nogach. Nie potrafiłam na niego spojrzeć. Nie chciałam już nigdy więcej widzieć jego ciemnych oczu. Mocno zaciśniętej szczęki i poczuć jego chłód. Nie chciałam widzieć potwora. Nie takiego chciałam go zapamiętać po raz ostatni. Mimo że on miał być powodem mojej śmierci, chciałam umrzeć pamiętając go, jako osobę, którą kochałam. Ujrzeć jego słodkie dołeczki, w które mogłam wsadzić palce. Denerwowało go to niemiłosiernie, ale uśmiechał się jeszcze bardziej, słysząc mój śmiech. Ujrzeć w jego oczach ten błysk, który pozwalał mi czuć, że tylko na mnie tak patrzył. Nikogo innego nie było. Takiego chciałam go zapamiętać. Skupić na najpiękniejszych naszych wspomnieniach. Umrzeć z myślą jak bardzo go kochałam.

To działo się tak szybko, że nie zdążyłam zareagować. Mężczyzna rzucił się na Harry’ego, który szybko oddał cios. Słyszałam krzyki mojego nowego zbawcy, abym uciekła i rozproszony patrzeniem na mnie, dostał potężny cios w brzuch. W następnych sekundach patrzyłam, jak uchodziło z niego życie. Przestał bronić się przed ciosami. Zaczęłam krzyczeć, gdy upadł na ziemie we własnej krwi. I krzykiem zwróciłam uwagę na Harry’ego.

Spojrzał na mnie chłodnym spojrzeniem. Bez zastanowienia zaczęłam się cofać. Natomiast on nie spuszczając ze mnie wzroku, wyprostował się. Z przerażeniem patrzyłam, jak stał gotowy do złapania mnie. Odwróciłam się i zaczęłam biec. Długo nie mogłam wytrzymać, ale nie mogłam się podać.

Mocny uścisk podniósł mnie do góry w momencie, gdy straciłam grunt pod nogami. Nawet nie próbowałam się wyrwać. Nawet jakbym próbowała, nic by to nie dało. Żadne krzyk nie mógł wyjść z mojego gardła. Zobojętniałam, bo nikogo nie było, by mi pomóc. Byłam stracona.

Harry zaniósł mnie do swojego samochodu. Patrzyłam przed siebie pustym wzrokiem i ani nie drgnęłam, gdy trzasnął za mną drzwiami. W tamtym momencie miałam poczucie ulgi. W końcu miało wszystko się skończyć. Żadnego podejmowania decyzji i zastanawiania się co było właściwe. Gdy nic nie było. Odejdę i już nigdy nie zobaczę jego twarzy. Tej pozbawionej resztek uczuć. Przestane odczuwać ból zadany prawdą i zostawię wszystko za sobą. Przestać być zepsutą dziewczynką, która zagubiła się i nie potrafiła walczyć nawet o swoje życie.

Nie powinnam była się mazać, bo chłopak, którego kochałam okazał się zupełnie kimś innym. Nie powinnam dopuścić do tego stopnia, że przez jego winy, znienawidziłam samą siebie. Nie powinny żadne uczucia hamować mnie przed zrobienie tego na co zasługiwał. Powinnam pozwolić go zabić. I nienawidziłam tego, że nigdy bym tego nie zrobiła.

Wszystko wydawało się lepszy, gdy odejdę. Moje piekło przestanie istnieć. Wszystko, co się wydarzyło i wszystko kim byłam i co zrobiłam zostanie zapomniane. Nikt więcej nie ucierpi przeze mnie i dlatego perspektywa śmierć, wydawała się tak piękna.

Jechaliśmy w kompletnej ciszy. Kątem oka widziałam jak mocno zaciskał palce na kierownicy, a on sam wyglądał jakby kłócił się sam ze sobą. Jakby wszystkie emocje w nim buzowały i nie potrafił tego ukryć. Nie musiał. Nie miałam zamiaru nikomu powiedzieć, że Harry Styles posiadał jakiekolwiek emocje oprócz złości i nienawiści do mojej rodziny.

Spodziewałam się teraz sceny ze strasznego horroru, w którym głównym tematem będzie moja śmierć. Ciemny las, gdzie nikt nie znajdzie mego martwego ciała. A wygłodniałe zwierzęta pożrą resztki zimnej mnie i ktokolwiek wejdzie do tego lasu, zostaną po mnie same kości. A ku mojemu zdziwieniu wjeżdżaliśmy na jego posiadłość. Bez emocji wyszyłam z samochodu i stanęłam przed domem, nie wiedziałam co miałam zrobić. Za chwilę Harry pojawił się obok i złapał za łokieć. Pociągnął mnie w stronę drzwi. Wepchnął mnie do środka. Potknęłam się o własne nogi i gdyby nie ściana, wylądowałabym na podłodze. Nim zdążyłam wyprostować się z odrobiną gracji, zostałam przywarta do ściany, która przed chwilą mnie uratowała.

Przywarł całym ciałem do mojego. Zawzięcie patrzyłam w jego ciemne oczy. Nie bałam się. Po raz pierwszy nie odczułam strachu, gdy przeszywał mnie wzrokiem. Byłam gotowa i wszystkiego czego, mogłam się bać to tego, że mnie nie zabije.

Wykrzywiłam usta w grymasie, gdy wzmocnił uścisk na moich biodrach. Palce wbił mocno w moją skórę. Czerpał przyjemność z mojego bólu.

- Zapamiętaj sobie jedno – warknął. Patrzył mi w oczy – Jesteś kurwa moja i nie ma pieprzonego miejsca na tym świecie, w którym możesz się przede mną ukryć. Nie ma pieprzonej osoby, która jest w stanie ci pomóc. Nigdy nie uciekniesz. I radziłbym ci kochanie to zapamiętać, bo mam dość biegania za tobą, gdy po prostu mogę cię zabić.

- Dlaczego tego nie zrobisz? – warknęłam z wpływem niespodziewanej odwagi we mnie.

- To by było za piękne, kochanie.

Fałszywie uniósł jeden kącik ust do góry i odsunął się. Puścił mnie i wszedł do salonu. Z barku zabrał butelkę z alkoholem i szklankę. Zaskoczona obserwowałam jak wygodnie rozsiadł się na kanapie i jak gdyby nic delektował alkoholem.

Nagle poczułam wielką wściekłość i bez zastanowienia podeszłam do niego i wyrwałam mu z ręki szklankę. Rzuciłam nią o ścianę, co go jeszcze bardzo wkurwiło. Ale tym razem, to ja byłam bardziej wściekła i nie zamierzałam siedzieć cicho.

- Nienawidzę, tak bardzo nienawidzę cię. Zabiłeś ich na moich oczach. Bez wahania jakby wszystko było dla ciebie pieprzoną grę. I okazało się, że tak właśnie jest. Brzydzę się tobą i jednocześnie nie mogę przestać cię kochać. Masz swoją satysfakcję, że cierpię? Że poznałam każdą cząstkę bólu, który ty odczuwasz? Że zabrałeś mi wszystko jak moi rodzicie zrobili to tobie? Nienawidzisz mnie, bo wystarczy, że spojrzysz w moje oczy i widzisz ten obraz. Obraz, który zabija cię w środku. I chcesz, abym zobaczyła to samo w twoich oczach.  Cieszysz się, że każda moja próba ucieczki jest daremna? Czujesz satysfakcję, że masz moje serce, które powinno cię nienawidzić, ale nie potrafi? Cieszysz się, że umieram w środku w każdej sekundzie, w której cię kocham, choć nie powinnam? Wygrałeś. Jedyną osobą, którą bardziej nienawidzę od ciebie jestem ja. I masz mnie błagającą, abyś dokończył to po co tu przybyłeś. Nie wytrzymam tego dłużej, a ty chciałeś mnie zabić. Więc, dlaczego kurwa tego nie zrobisz?! – krzyczałam.

Próbował zachować pusty wyraz twarzy, ale jego oczy go zdradziły. Zobaczyłam w nich wszystkie emocje. Był równie zniszczony w środku, jak ja. Powoli zaczął ich w moją stronę. Odruchowa cofnęłam się i wpadłam na ścianę. Dlaczego zaczęłam się nagle bać tego co przed chwilą pragnęłam?

Moja klatka piersiowa szybko się unosiła, gdy był coraz bliżej. Poczułam dreszcz wzdłuż ciała w momencie, gdy przywarł swoim do mojego. Patrzył mi prosto w oczy. Milczał i przeszywał mnie wściekłym spojrzeniem, za którym kryło się tyle emocji.

- Myślisz, że tego nie chce? – warknął i przyległ do mnie mocniej, choć wydawało się to niemożliwe. Przełknęłam głośno ślinę. Nie wiem ile tak staliśmy i mierzyliśmy wzrokiem – Chcesz tego? – zaśmiał się fałszywie i bez cienia humoru. Zrobił krok w tył. I zanim spostrzegłam wyjął zza spodni broń. Spojrzał na pistolet, a potem na mnie. Wstrzymałam, gdy następnie przystawił mi go do skroni. Nie odwracałam wzroku i on również​ patrzył w moje, gdy zjeżdżał bronią po moim ciele, aż do serca. Zatrzymał się i czułam jak mocniej przycisnął metal – Jeden strzał w serce i koniec – zaśmiał się ponuro i odsunął. Ciągle mierzył we mnie bronią. Ręka mu drżała, gdy złapał drugą za butelkę z alkoholem i przechylił do ust. Upił sporego łyka, nawet nie się nie krzywiąc – Myślisz, że tego nie chce?- krzyknął – Nawet nie wiesz jak bardzo, ale kurwa tego nie zrobię, bo musiałem się w tobie zakochać! 

Dobry, kociaki.
Dodaje rozdział wcześniej niż planowałam i nawet jestem z niego zadowolona. A Wy co o nim myślicie? Zdecydowałam, że nadszedł odpowiedni moment, aby pokazać, że Harry Styles jednak ma serce. I to bardzo zakochane. 

Love you xx