Rozdział 22

Gwałtownie zerwałam się z miejsca. Schowałam twarz w rękach, by stłumić szloch po kolejnym koszmarze. Chwiejnie wstałam z łóżka i zbiegłam po schodach, a następnie wyszłam z domu. Nie miałam kontroli nad niczym. Nad tym co robiłam, co się działo ze mną. Nad obrazami w umyśle i odgłosy strzałów. Znów to widziałam. Widziałam ich martwe ciała.

Szybki trucht zmieniłam na bieg. Biegłam przed siebie i jedyne czego chciałam to pozbyć się tego wydarzenia w moich myślach. Poczułam jakbym ponownie stała przy oknie i pozwalała im odejść. Sekundy w których nacisnął spust były tak wyraziste w śnie, że odgłos strzału rozerwał mi każdą słuchową komórkę. I strzały to wszystko co mogłam usłyszeć.

Zamglonym wzrok przeniosłam na drżące dłonie i krzyknęłam, gdy zaczęły pojawiać się na nich czerwone plamy. Krew spływała po moich palcach i kapała na ubrania. Szybko moje ręce złapały za włosy na głowie i zaczęły ciągnąć za cebulki. Słowa krzyczane przez sumienie, nie chciały dać mi spokoju. Ponieważ kochałam ich mordercę.

- Nie, nie nie nie… - krzyczałam, upadłam na kolana – nie, nie, proszę odejdź… przestań krzyczeć.

Schowałam głowę w kolanach. Zesztywniałam i miałam wrażenie, że wszystko się zatrzymało. Odgłosy mojego szlochu ucichły i oddech uwiązł w mi gardle. Z szeroko otwartymi oczami, patrzyłam w dół. Kałuża krwi rozpływała się wokół mojego ciała. Rozplotłam palce z włosy i ułożyłam je przed siebie. Były całe czerwone, a z nich skapywały krople do kałuży.

Z mojego gardła wydobył się głośny krzyk przerażenia i szybko cofnęłam się do tyłu. Upadłam na tyłek i z urwanym oddechem zaczęłam raczkować do tyłu. Krzyczałam coraz bardziej, próbując uciec przed krwią, która podążała moim tropem. To mnie pożerało. Byłam brudna. Każda część mnie była we krwi rodziców. Zabiłam ich. Zabiłam ich.

- Nelly! – głośny krzyk przebił się przez moje własne. Zatrzymałam się i spojrzałam przez ramie. Jen biegła w moją stronę. Na wiotkich  nogach próbowałam wstać, ale co chwilę ślizgałam się na czerwonej cieczy, jakby chciała mnie wchłonąć. Wbiłam paznokcie w ziemie i spróbowałam się podnieść. Zachwiałam się na nogach, ale zaczęłam biec do przyjaciółki, wybuchając płaczem. Po chwili znalazłam się w jej ramionach. Wtuliłam się w nią, bezpieczna od krwi i zdałam sobie sprawę z tego, i szybko od niej odskoczyłam.

- Muszę pozbyć się tej krwi – krzyczałam histerycznie i szarpałam na bluzkę Harry’ego – Krew, jest tu pełno krwi, musze się jej pozbyć, mus…

- Nelly spójrz na mnie! – poczułam mocne szarpniecie. Zaprzestałam szarpań z bluzką i spojrzałam na nią – Nie ma tu żadnej krwi. Nie ma.

Pokręciłam przeczącą głową i uniosłam dłonie, aby jej pokazać. I nie zobaczyłam na nich ani jednej kropli krwi. Spojrzałam na bluzkę, która była pognieciona od moich szarpań, ale czysta. Spojrzałam za siebie i zobaczyłam tylko zieloną trawę. Nie było żadnej krwi. Przełknęłam głośno ślinę, a ulga wcale nie nadchodziła. Mogłam wyobrazić sobie to, ale to wciąż była prawda mojej podświadomości.

Zanosząc się kolejnym płaczem, schowałam się w ramionach Jen. Jedną ręką jeździła po moich plecach i szeptała uspakające słowa. Aż zaczęłam powoli się uspakajać. Łzy przestały lecieć i dreszcze ciała ustąpiły.

Podniosłam głowę i chciałam się wydostać z ramion Jen, aby wrócić już do domu. I wtedy go zobaczyłam. Stał kilka metrów przed nami, skamieniały i patrzył jak zahipnotyzowany. Nawet z stąd mogłam dostrzec jak łzy skapywały z jego oczu. Widziałam cały jego ból w załzawionych oczach. I chciałam do niego pobiec, schować się w jego ramionach i poczuć, że dam rade. Oboje damy radę żyć z tym co zrobiliśmy. Nie mogłam, coś mnie powstrzymało. Również nie mogłam patrzeć na jego ból i szybko spojrzałam na Jen, szukając  w niej ratunku.

- Chodź, przejdziemy się.

Przytaknęłam. Jen odsunęła się i wciągnęła w moją stronę rękę. Niepewnie na nią spojrzałam po czym przeniosłam wzrok na Harry’ego. Nie ruszył się z miejsca, lecz widziałam jak jego lewa ręką drgnęła i delikatnie uniósł ją w moją stronę, niepewny jakby się tego bał. Poczułam jak łzy zapiekły moje zaczerwienione oczy. Tak bardzo chciałam złapać jego rękę. Gdy uniósł swoją, poczułam jak moja zadrżała, pragnąc się z nim połączyć. I nagle poczułam na niej ciężar. Wszędzie go czułam. Na sercu, w głowie i nie mogłam zagłuszyć podświadomości, która krzyczała, że to wszystko było przez niego.

- Ja… ja – zająkałam.

- Nelly, idź na spacer z Jen – nagle Louis pojawił się przede mną – Ja się nim zajmie, dobrze?

Przytaknęłam i dopiero dostrzegłam, że reszta również tu była. Spuściłam głowę w przypływie wstydu i bez słowa odwróciłam się w przeciwną stronę. Ruszyłam przed siebie z Jen.

Niedługo potem usiadłyśmy na odkrytym przez nas molu. Drewniane deski nie były w najlepszym stanie. Powoli zaczynały próchnieć, a w pewnych miejscach nawet ich brakowało. Uważając pod nogi, przeszłyśmy na sam koniec i usiadłyśmy. Nasze nogi zwisały nad wodą.

Całą drogę milczałyśmy i wiedziałam, że teraz musiałam to powiedzieć. Tego czego bałam się najbardziej i nie chciałam do siebie przyjąć.

- Kiedy to wróciło?

Wzięłam głęboki wdech i spuściłam wzrok.

- To nie tak działa, że raz wraca, a potem odchodzi na kilka dni.

- To jak?

W jej oczach widziałam, że dobrze znała odpowiedź.

- Wydaję mi się. Boje się, że wraca za każdym razem, gdy jestem z Harrym.

Moje serce pragnęło jego obecności. Jego dotyku, jego głosu. Tylko moja podświadomość nie mogła wyprzeć tego. Ukryło się w niej poczucie winy i przypominało o prawdzie, o której chciałam zapomnieć.

Jen szukała odpowiednich słów, aby odpowiedź. Próbowała znaleźć rozwiązanie, ale obie wiedziałyśmy, że nie było niczego, co mogło by to rozwiązać.

- Możesz zostawić mnie samą, proszę? – spojrzałam na nią – Obiecuję nie robić niczego głupiego.

- Dobrze – westchnęła niepewnie. Wstała i wyjęła z dresów swój telefon – Dzwoń jak coś.

Przytaknęłam i patrzyłam jak coraz bardziej się oddalała. Westchnęłam i położyłam na plecach. Spojrzałam na niebo, było zachmurzone. Zaśmiałam się bez humoru.

- Nie wierzę, że będę sama do siebie mówić – skrzywiłam się – Ale wiem, że tu jesteście. Mogę to poczuć. Jak stoję przed wami i widzę wasze zawiedzione spojrzenia. Bo tak jest, prawda? Oczywiście, że jest. Czy, jak was przeproszę coś to da? Zniknie moje poczucie winy, a wy mi wybaczycie? Nie chciałam tego, niczego co się wydarzyło. Nie wiem, już kogo powinnam słuchać. Serca czy rozsądku. Jak się posłucham rozsądku czym dam radę żyć bez wyrwanego serca? Jak się posłucham serca czy dam radę żyć z poczuciem winy? – przetarłam palcami zaszklone oczy – Wiesz mamo, chciałabym teraz twojej rady. Zawsze znajdowałaś rozwiązanie w sytuacjach, które dla mnie były bez wyjścia. Czy teraz jakieś miałam? Boje się. Jak jeszcze nigdy. Powinnam odejść i zostawić każdy powód, dla którego żyłam? Czy będę w stanie odejść? Nie chcę – zaśmiałam się cicho pod nosem – Pamiętaj twoje słowa tato. Jak serce kocha prawdzie, mimo licznych upadków, zawsze wygra. Więc będzie okey, jeśli pozwolę wygrać swojemu sercu? Nie wiem, jak miałabym stoczyć tą walkę, ale tylko jednego byłam pewna. Nie chcę żyć bez niego. Wiem, że to w nie porządku go kochać. Jednak, gdy straciłam wszelką nadzieje na szczęście, sprawca mojego bólu, podarował mi je. Kawałek mojego szczęścia jest w nim. Zrezygnowanie z niego oznacza, że mu też zabiorę szczęście. Czy mogę dostać choć jedną odpowiedź? – spojrzałam na niebo – To głupie, że nie przyszłam na cmentarz i was nie przeprosiłam. A gadam tu z nadzieją, że jak wypowiem te pytania na głos, nagle zrozumiem ich odpowiedź. Nie byłam na cmentarzu, bo nie pogodziłam się w waszą śmiercią. Może bycie z nim to oznacza, ale nie czułam tego. Kocham cię mamo i tato. Wiem, że za mało razy to powtarzałam, ale kocham was tak bardzo. Przepraszam, że was zawiodłam. Za to co robię, za to kim się stałam i za to, że… go kocham.

Podniosłam się i ruszyłam w drogę powrotną. Chciałam go zobaczyć, ale nie wiedziałam, co miałam powiedzieć. Boże, dlaczego to wszystko musiało być tak trudne?! Wszystko, co robiłam i byłam pewna, że to było właściwe, nagle zmieniało się w niewłaściwe. Byłam pewna, że szukając go postąpiłam słusznie. Nie tylko ratowałam naszą miłość, ale też siebie. Od upadku na samo do. Co prawda wisiałam nad przepaścią, ale Harry utrzymywał mnie przed upadkiem. Jeśli teraz odejdę, puszczę się w tą przepaść. Nie chciałam z niego rezygnować. Tak wiele przeszliśmy. Przez każde kłamstwo, które nas rujnowało.  Przez tak wiele bólu, gdy rzeczywistość ściągnęła nas z hukiem na ziemie z naszego małego raju. Upadliśmy z mocnym ciosem, ale mimo wszystko jakoś się trzymaliśmy. To wszystko, by teraz zakończyć to? By rozeszły się nasze drogi?

Nie mogliśmy, nie po drodze, która razem przeszliśmy. Po tym jak silna nienawiść do niego zrodziła się w jeszcze silniejszą miłość.

Siedziałam przed telewizorem i oglądałam durną komedie romantyczną. Rodzicie siedzieli do późna w pracy, więc bez żadnego jęczenia nad uchem, mogłam wyjadać cały zapas słodyczy. Oni naprawdę myśleli, że nie wiedziałam o ich skrytkach.

Gdy na ekranie główna bohaterka marzyła o dopiero co poznanym mężczyźnie, zadzwonił dzwonek do drzwi. Z niezadowoleniem odłożyłam czekoladę i rzuciłam z siebie koc. Naciągnęłam stary sweter i ruszyłam w stronę drzwi, gdy ktoś niecierpliwie co chwilę dzwonił. Zirytowana przewróciłam oczami i szarpnęłam się za klamkę. Tego się nie spodziewałam.

- Co do cholery ty tu robisz? – warknęłam na Styles’a – Skąd wiesz gdzie mieszkam?

- Byliśmy umówieni na randkę – postanowił zignorować moje ostatnie pytanie.

- Nie, nie byliśmy.

Zamierzałam trzasnąć mu drzwiami przed nosem. Jednak łajdak na czas wcisnął rękę, a potem sam się wcisnął do środka.

- Oh, kochanie. Nie przejmuj się. Nie wszyscy muszą mieć dobrą pamięć.

Zakpił i gdyby tylko spojrzenie mogło zabić, leżałby martwy na moim nowym dywanie.

Z każdym spotkanie nienawidziłam go bardziej. Tak przynajmniej myślałam. Za kurtyną nienawiści, rodziło się potężniejsze uczucie.

Włożyłam całą siłę w trzaśnięcie drzwiami jego samochodu. Nic nie robiłam sobie z jego morderczego spojrzenia i ruszyłam w miejsce, gdzie mieliśmy spędzić razem wieczór. Do którego byłam zmuszona. W drzwiach stał już jakiś gość.

- Nasza kochana, Nelly! – krzyknął uradowany blondyn.

Uniosłam brwi i zaśmiałam się sztucznie. Odwróciłam się do Harry’ego, który czaił się za mną.

- Powiedz, że nie są takim frajerami jak ty!

Uśmiechnęłam się do niego chamsko. Wyniósł mnie z domu w dresach i bez makijażu. Nie zamierzałam być dla niego i jego bandy miła.

- To moi przyjaciele – warknął.

- Czyli są. 

Odwróciłam się i zobaczyłam innego chłopaka, stojącego obok blondyna. Mulat posłał mi wściekłe spojrzenie. Musiał słyszeć moje słowa. I cholera dobrze. Harry wepchnął mnie do środka, gdzie poznałam resztę jego przyjaciół. Kretyni włączyli sobie mecz i oglądali.

- Idę do łazienki – wyswobodziłam się z uścisku Harry’ego. Błądziłam po całym domu i szukałam innego wyjścia, niż drzwi frontowe. Okno w kuchni przypadło mi do gustu i chciałam działać ze swoim planem, ale do pomieszczenia wszedł Louis z pustymi butelkami po piwie.

- Co ty tu robisz? – uniósł brew.

- Chuj cię to obchodzi.

Miałam ich dość. I tego mieszkania.

- Czy ty zawsze jesteś taka wredna?

Zignorował mój ostry ton.

- Dla was tak.

Uśmiechnęłam się do niego wrednie, a on odpłacił się tym samym. Wyjął z lodówki nowe piwa i zanim krzyknął, puścił mi oczko.

- Harry, bo Nelly próbowała uciec!

Zacisnęłam mocno szczękę i zanim zdążyłam go udusić, Styles wparował do środka. Bez słowa pociągnął mnie za ramię i zaprowadził z powrotem na kanapę. Przycisnął mnie do swojego ciała i specjalnie boleśnie wbił palce w moje biodro. Wściekła spojrzałam na Louisa. Rozbawiony pokazał mi język.

Zaczął przejmować kontrolę nade mną. Pojawiał się we wszystkim, co robiłam. Każdy dzień musiał być wypełniony jego niedorzeczną osobą. I możliwe, że sama go wpuściłam do mojego życia.

- To są moi przyjaciele – warknęłam do niego – nie zostawię ich, bo tobie zachciało się bym siedziała z twoimi.

- Chcesz się przekonać?- uniósł brew w rozbawieniu.

- Nie zbliżaj się do mnie – odsunęłam się, by nie mógł mnie złapać i zawlec do jego stolika. Był szybszy i jego ręka zdążyła owinąć się wokół mojego biodra, zanim zdążyłam uciec. Podniósł mnie do góry i zaczął iść.

- Harry do kurwy nędzy Styles puść mnie – darłam się na niego. Szczypałam jego dłoń paznokciami, ale i tak posadził mnie na krześle przy chłopakach. Byli rozbawieni moim gniewem.

- Jak będziesz się wiercić, to cię przywiąże do tego krzesła – syknął mi do ucha.

Ustąpiłam mu. Spojrzałam przez ramię na swoich przyjaciół. Ich spojrzenia pokazywały tylko zawiedzenie.

Wdzierał się w moją skórę. Sprawiał, że w środku gubiłam się. Kłóciłam się sama ze sobą i walczyłam z tym, co naprawdę pragnęłam. I sprawił, że zawsze przegrywałam. Chociaż, gdy się uśmiechał do mnie, nigdy nie czułam się przegrana.

- Dobra, skoro tego chcesz. To idę – wzruszył ramionami.

- To idź. Nikt cię nie zatrzymuje – również wzruszyłam ramionami.

- To idę.

- To idź.

Posyłając mi ostatnie spojrzenie, odwrócił się i zaczął wolno oddalać się. Ugh! Mięczak. Miał zostać! Zacisnęłam ręce w pięści i nie wierzyłam, że to robię.

- Harry! – krzyknęłam za nim.

Wiedziałam, że tego oczekiwał, a gdy się odwrócił z tym bezczelnym uśmiechem powinnam powiedzieć tylko pierdol się, a zamiast tego powiedziałam.

- Idę z tobą.

Wiedział, że zalazł mi za skórę. I widział każdą kłótnie, w której próbowałam zaprzeczać. Nie dopuszczałam do siebie tej myśli. Nie chciałam mu tego pokazywać, ale on zawsze znajdywał sposób, aby mnie złamać.

Stałam zza ladą w pracy. Nic ciekawego się nie działo. Stukałam palcami o blat. Czułam cały dzień, jakby coś miało się dziś stać. Nie mogłam pozbyć się tego uczucia i byłam nerwowa. Cóż, ostatnio ciągle byłam, odkąd ten dupek Styles wlazł do mojego życia i zrobił ze mnie strzępek nerwów.

Nagle drzwi kawiarni otworzyły się, a do środka wpadła grupka chłopaków. Zawzięcie dyskutowali o dzisiejszym nielegalnym wyścigu. Harry chciał bym tam była, dlatego tym bardziej nie poszłam. I nie interesowało mnie nic, co z było z nim związane. Kompletnie nic.

Zignorowałam to, gdy zmrużyłam oczy i próbowałam cokolwiek podsłuchać. I udałoby mi się, gdyby Jen nie pisnęła mi nad uchem.

- Czego twoja dusza pragnie? – spojrzałam na nią.

- Gdzie twój czarny rycerz? – zapytała rozbawiona.

- Mam nadzieję, że wywiało go w chuj daleko – warknęłam siląc się na obojętny ton. – A czemu pytasz?

Przeklęłam pod nosem, że te słowa musiały mi uciec. Jen uśmiechnęła się na to.

- Podobno dzisiaj był wyścig. Słyszałem, że ktoś się rozbił.

Przełknęłam głośno ślinę. Moje serce mocniej zabiło, ale zignorowałam je.

- Jakoś mnie to nie obchodzi. Nawet mógłby być to Harry. Wisi mi to.

Wzruszyłam ramionami.

- To on się rozbił – czekała na moją reakcje – Wszyscy o tym mówią.

Zesztywniałam na jej słowa, ale jej wymowne spojrzenie sprawiło, że szybko się otrząsnęłam. Chciała mnie sprawdzić. Nikt nie wierzył, że nie zależało mi na nim.

- Nadal mnie to nie obchodzi.

Odeszłam od niej. Zagryzłam wargę i próbowałam samą siebie przekonać, że nie obchodziło mnie to. Wszyscy do cholery mylili się. On się mylił. Nie obchodził mnie. Nie zakochiwałam się w nim. Tego kretyna nie można kochać. Nie zależy mi!

- Podobno Styles może z tego nie wyjść.

Usłyszałam, gdy przechodziłam obok stolika nowej grupy. Odwróciłam się do nich i z hukiem odłożyłam tace z brudnymi naczyniami na ich stół. Wszyscy podskoczyli. Uśmiechnęłam się do nich sztucznie, ale mój głos ociekał jadem.

- Coś ty powiedział?

Jeden z nich, przełknął głośno ślinę.

- To był ciężki wypadek. Może tego nie przeżyć. – powtórzył szeptem.

Wyprostowałam się i wzięłam głęboki oddech. Nie ruszy mnie to! Spojrzałam przed siebie i zobaczyłam Jen, która stała zza ladą i obserwowała mnie z podniesioną brwią.

- Kurwa – szepnęłam pod nosem.

I wbrew sobie wybiegłam z kawiarni. Biegłam do miejsca, w którym odbywały się wyścigi. Przeklinałam tego idiotę na wszystkie sposoby i siebie, że poddałam się i biegłam do niego. Jak żałosna idiotka z nadzieją, że było z nim wszystko dobrze.

Zatrzymałam się i sapnęłam, gdy zauważyłam jego bandę na trybunach. Siedzieli i pili piwa. Co do cholery?

- Gdzie Harry?

Krzyknęłam do nich. Nie mogli pić przez jego śmierć. To niemożliwe. Styles by tak szybko się nie poddał. To nie mogła być kurwa prawda!

- Za tobą kochanie.

Odwróciłam się i szybko przebiegłam wzrokiem po jego ciele, aby szukać jakiś ran. Tylko znalazłam jego przemądrzały uśmieszek.

- Co do cholery? – nie miał ani jednego zadrapania.

- Jednak ci zależy.

Uśmiechnął się zwycięsko, na co zacisnęłam usta. Wymyślił plotki o jego wypadku, żeby tylko sprawdzić czy polecę do niego. To by oznaczało, że mi zależało.

Przegrałam wtedy tamtą grę i również wygrałam. Bo w tamtej chwili nie umiałam już dłużej temu zaprzeczać. Zakochiwałam się w nim. Nienawidziłam go za to jaką ścieżką do mnie docierał. W jaki sposób miał nade mną kontrole. Zmieniał mnie i uzależniał od siebie. Bez niego nie mogłam już być waleczną dziewczyną. Bez niego traciłam kontrolę. Nad sobą. Nad swoim sercem. I dopóki był przy mnie, kochałam tracić kontrole. Nie pamiętam momentu w którym zaczęłam czuć się przy nim bezpiecznie i tak szalenie zakręcona na jego punkcie. Zgubił mnie i moje dawne życie, a ja czując się przez niego kochana, nie chciałam odzyskać tego życia.

Wzięłam głęboki oddech zanim weszłam do naszego domu. Podskoczyłam w miejscu, gdy nagle Jen z chłopakami, zjawili się przede mną. Popatrzyłam na nich zdezorientowana.

- Wróciłam? – rozłożyłam ręce, niepewna tego co właśnie się działo.

- Mamy dla ciebie niespodziankę.

Musiałam kilka razy mrugnąć, żeby przetrawić te słowa. I kilka następnych mrugnięć, aby upewnić się, że to Malik to powiedział. A później zobaczyłam, że wszyscy się ulotnili, zostaliśmy tylko we dwójkę.

- Chcesz mnie zabić? – zapytałam go. Ruszył w swoim kierunku i kazał iść za sobą. Niepewnie ruszyłam za nim.

- Dlaczego tak uważasz?

Serio? Musiał o to pytać. Wywróciłam oczami.

- Nienawidzisz mnie.

- Nazwałaś mnie frajerem. Nawet mnie nie znałaś – pamiętam to – Mam prawo cię nienawidzić.

Skrzywiłam się sama do siebie.

- Może i nie znałam, ale wcale się nie myliłam – wzruszyłam ramionami.

Zatrzymał się i odwrócił w moją stronę.

- Nie jestem nim – nie wydawał się zły – Gdybym nim był, siedziałbym teraz i patrzył z uśmiechem, jak tracisz kontrolę nad wszystkim – zacisnęłam mocno usta – Nie robię tego. I nawet chce ci pomóc.

Usta drgnęły mi w rozbawieniu, ponieważ wielki Malik chciał mi pomóc. I później dostrzegłam z jego miny, że nie żartował.

- Dlaczego miałbyś mi pomóc?

- Nadal uważam, że jesteś głupią suką – teraz uwierzyłam w jego słowa – ale też silną babką. Masz większe jaja niż niejeden facet. Podziwiam cię, że masz siłę tu być.

Rozszerzyłam oczy w zaskoczeniu. Otworzyłam usta, ale nie wiedziałam co miałam odpowiedź.

- Zapamiętaj to, bo nigdy tego nie powtórzę. – wycelował we mnie palcem.

Zanim znów pojęłam, co do cholery się działo, wylądowałam na pustym polu. Malik nagle mi zniknął i gdy chciałam na niego nawrzeszczeć, pojawił się przede mną.

- Bitwa na wodę! – i wtedy poczułam na sobie zimną wodę. Spływała mi od czubka głowy. Wkurzona spojrzałam na Malika, który stał z pustym wiaderkiem.

- Jak ma mi to do cholery pomóc, Malik? – wrzasnęłam.

- Nijak. Dobrze się bawię patrząc teraz na ciebie – zaśmiał się.

- Zginiesz marnie frajerze!

Specjalnie powiedziałam ostatnie słowo i rzuciłam się bieg za nim. Rzeczywiście mi pomagał. Przez kolejne kilkadziesiąt minut, wszyscy zaczęliśmy wojnę na pistolety i wiadra, a ja zapomniałam o tym jak zaczął się ten dzień. Śmiałam się i odegrałam na Maliku, który w końcu pośliznął się na trawie i zaliczył glebę. Stanęłam nad nim z uśmiechem i podarowałam mu całe wiadro lodowatej wody.

Na koniec wszyscy byli przemoczeni do suchej nitki. I wszyscy zapomnieli, że brakowało Harry’ego i Louisa. Ja zapomniałam, że rozpadam się od środka.

Zmęczenie opadaliśmy na trawę. W miejscu gdzie było słychać przed chwilą tak wiele śmiechów zapadła cisza. Rzeczywistość znów nas dopadła.

- I co teraz?

Spojrzałam na Niall’a. Wiedziałam, że nie pytał o dalsze spędzania czasu. Patrzył na mnie, jak pozostała reszta i czekali na odpowiedź, której sama nie znałam.

- Nie wiem – spuściłam głowę.

Czy to świat był chory, czy ja, że oni właśnie byli ze mną? Harry i jego banda, byli ze mną, gdy to przez nich zawalił się mój świat. Może to ja byłam chora, że na to pozwalałam. Może zwariowałam myśląc, że przy nich mogę być szczęśliwa. Zwariowałam, bo ich potrzebowałam. By uratowali mnie z przepaści, do której zepchnęli.

Szłam polną ścieżką na kolejny spacer. Chciałam znaleźć Harry’ego. Potrzebowałam go zobaczyć. Nieważne, że nie wiedziałam, co powiedzieć. Chciałam wierzyć, że jego dotyk sprawi, że nagle wszystko będzie dobrze.

Zatrzymałam się słysząc czyjś głos. Odwróciłam się w prawo i dostrzegłam dwie sylwetki. Harry i Louis. Siedzieli do mnie tyłem. Wstrzymałam oddech, jakbym się bała, że mnie przez niego usłyszą.  Dzieliło nas tylko drzewo. Po cichu usiadłam po drugiej stronie i oparłam się plecami o kore. Nie mogli mnie zauważyć.  Moje serce rozpadało się na jego cichy szloch.

- Dlaczego nie mogłem się powstrzymać? – usłyszałam jego cichy głos – Wiedziałem, że coś do niej czułem. Zniszczyłem wszystko przez cholerną zemstę. Zniszczyłem siebie. Zniszczyłem ją. Jedyną osobę, która była dla mnie wszystkim. A teraz ją straciłem.

- Harry, ona tu ciągle jest – przypomniał mu Louis – Nadal cię kocha. Próbuje walczyć i musisz walczyć z nią…

- Czy ty widziałeś ją dzisiaj? – przerwał mu – Jest skrawkiem tego kim była wcześniej. Stłukłem ją na kawałki. Nigdy sobie tego nie wybaczę. I ona mi nie wybaczy. Zawsze będę mordercą jej rodziców.

Zacisnęłam mocno pięści na bluzce, by stłumić szloch. Każdego jego słowo rozrywało mnie. Słysząc jego płacz, miałam ochotę płakać bardziej. Pozwoliłam łzom płynąc wzdłuż moich polików.

- Nigdy już mi nie zaufa. Nie pokocha jak wcześniej.

Nie mogłam pozwolić, żeby tak to się skończyło. Dlaczego siedzieliśmy tak blisko siebie, lecz nadal tak daleko? Dlaczego tak trudno było mi wstać i podejść do niego? Powinnam mu powiedzieć Co z tego, może byłam inną osobą. Bardziej podatną na zranienia i mniej silną. Ale wciąż z sercem, które cię kocha. I stoję tu by walczyć i jestem gotowa pokonać cały świat, by ujrzeć twój uśmiech.

To powinnam powiedzieć. Gdybym, tylko nie miała ich krwi na rękach. Ich życia na sumieniu. Walczyłabym tak, jak powinnam. Gdyby to, co nas rozbiło, już dawno byłoby przeszłością.

- Myślisz, że jakby cię kochała, przemierzyłaby tyle świata aby cię odnaleźć? Słyszałeś Kevina. Wyzywała uliczny gang i mogła zginąć. Mogła być martwa, bo chciała tylko dowiedzieć się gdzie jesteś – przerwał na chwilę Louis – Nie cofniesz tego co zrobiłeś. Oboje nie zapomniecie o tym. I możliwe, że zawsze będzie to stawało wam na drodze. Tylko, co świadczy dla ciebie, że ona tu jest? Walczy każdego dnia z wyrzutami sumienia i z każdą przeciwnością? To może oznaczać tylko miłość. Zostawiłeś ją i dałeś jej szansę na życie bez ciebie. Ona go nie chciała. Wróciła do ciebie, bo kocha cię tak bardzo, że zachowuje się jak szalona wariatka. To musi oznaczać, że wierzy, że możecie to jakoś pokonać. I wiem w jakim była stanie dzisiaj, ale nie wyjechała. Walczy i ty też nie możesz się poddać.

- Nie mogę patrzeć jak cierpi. Przy mnie musi ciągle walczyć, aby poczucie winy i jej własna podświadomość jej nie zmiażdżyła. Przy mnie zawsze już będzie musiała walczyć.

- I co, poddasz się? Pamiętasz co mi powiedziałeś w samolocie, zaraz jak ją zostawiłeś? Że oddałbyś wszystko by cofnąć czas i oddasz wszystko, by mieć kolejną szansę, by choć w małym kawałku to naprawić. Nawet swoje życie. Teraz bracie masz tą szansę.

- Skąd wiesz, że mam? Może już wyjechała, co powinna do cholery zrobić. A nawet jeśli nie, pewnie siedzi teraz i płacze przez mnie. Nie wie co ma zrobić i to ją wyniszcza. Ja ją wyniszczam, gdy pozwalam jej mieć wybór.

- O czym ty do cholery mówisz…

Louis przerwał, gdy postanowiłam wyjść zza drzewa. Ich wzrok padł na mnie. Spojrzałam prosto w załzawione zielone oczy.

- Chcesz mnie zostawić?

Matulo, przeraziłam się, kiedy spostrzegłam, że przez prawie miesiąc nic nie dodałam. Kochane kociaki wybaczcie, ale to wina braku dostępu do laptopa. Jeśli chodzi o kochanego lapcia, to właśnie urządzam mu pogrzeb i wszystkiemu, co na nim było. Straciłam wszystkie pliki. A naprawa kosztuje tyle, że bardziej opłaca się kupić nowy. Tylko, że nie wiem, czy będę miała nowy. 

Nie wiem co dalej. Naprawdę nie chciałabym porzucać pisania. Zrobię wszystko, by nie być do tego zmuszona. Znajdę sposób na pisanie i proszę Was o cierpliwość. Rozdział może być szybko albo późno. Przepraszam. 

Przy pisaniu tego rozdziału płakałam, jak małe dziecko. A u was, wywołałam łzy?

Postaram się, jak najszybciej wrócić. Love you xx