Rozdział 14

Wybudziłam się ze snu, ale wcale nie miałam ochoty otwierać oczu. Wczorajszy wieczór był dla mnie zagadką. Czarna dziura w głowie tylko upewniała mnie, że jak podniosę głowę, to poczuje niemiłosierny ból. Kac nie miał zamiar być dla mnie wyrozumiały.

Suchość w ustach i potrzebna picia zmusiła mnie do podniesienia powiek. Przetarłam zmęczone oczy palcami i ziewnęłam. Z jęknięciem podniosłam się i od razu moje palce powędrowały na pulsującą głowę. Ten dzień śmiało mogłam zaliczyć do kolejnych nieudanych.

Wyszłam z pokoju i szurałam nogami po korytarzu. Każde mijane znane mi pomieszczenie mówiło, że byłam w domu Harry’ego. Ta niewiedza była dobijająca i frustrująca. Z tego, co pamiętałam, powinnam obudzić się u Jen.

Nie minęła minuta, a poczułam zapach bekonu na dole. Skrzywiłam się na samą myśl o jedzenie i niechętnie ruszyłam w stronę zapach. Znalazłam się w kuchni, gdzie był też Harry. Stał tyłem w samych dresach i przygotowywał śniadanie. Albo i obiad. Która godzina tak w ogóle była?

Zmieniłam obiekt westchnień na butelkę wody przy blacie. Zwinie przeszłam całą kuchnie i zrzuciłam się na nią. Nie robiłam przerw między łykami, na co Harry zareagował śmiechem. Spojrzałam na niego z morderczym wyrazem twarzy. Uśmiech nie zniknął z jego ust, gdy podszedł do szafki i wyjął z niej listek tabletek, a potem podsunął mi. Od razu połknęłam dwie.

- Dlaczego tu jestem?

Usiadłam na krześle. Wszystko dzisiaj było męczące.

- Miałem cię zostawić samą na cmentarzu w środku nocy? – spojrzał na mnie z kpiną.

Rozdrażnił mnie tym.

- Mogłeś mnie tam zostawić i mieć spokój – warknęłam – Wytłumacz mi, dlaczego tu jestem?

Podszedł do mnie i stanął tak blisko, aż czułam jego oddech na twarzy. Przełknęłam głośno ślinę. Jedną rękę położył na oparciu krzesła, a drugą na stole, zagradzając mi jedyne wyjście. Mimo strachu, który we mnie rósł, zawzięcie patrzyłam w jego oczy. I nie widziałam w nich coś co, co mogłoby uspokoić mnie. Pustkę. Widziałam tylko pustkę.

- Ponieważ, jestem samolubny i nie pozwolę ci odejść. Bez ciebie nie dam rady.

Prychnęłam na jego obojętny głos. Położyłam ręce na jego torsie i odepchnęłam. Ku zdziwieniu cofnął się, ale z pewności nie za sprawą mojej siły. Podszedł do blatu i kończył robić śniadanie.

- Jak mam ci uwierzyć w twoje słowa, skoro wypowiadasz je z obojętnym wyrazem twarzy? Twoje słowa wydają się niewinnym kłamstwem dla naiwnej panienki, którą chcesz zaliczyć.

Byłam zirytowana i podenerwowana z braku jego niewiedzy jak jego słowa i postawa sprawiały mi ból.

- Ty nie musisz się o to martwić. Nigdy nie musiałem kłamać, aby cię zaliczyć – uśmiechnął się cwanie.

Przymknęłam powieki i wzięłam kilka głębokich wdechów. Odrzuciłam od siebie chęć krzyczenia i wyzwania go. Otworzyłam powieki i podskoczyłam na krześle. Jego zielone chłodne oczy były tuż przed moimi. Wkradały mi się w duszę i próbowały odczytać wszystko, co było we mnie. Byłam w jego pułapce i dobrze wiedział, jak na to zareaguje. Jego miętowy oddech na mojej twarzy, łagodził każdą rysy zdenerwowania, a zapach mocnych perfum sprawił, że przestałam pamiętać przez, co się zdenerwowałam.

- Wybacz, że nie klęczę na kolanach i płacze załamany – przemówił i cały czar prysł.

Jeszcze  chwila w jego oczach i uwierzyłabym, we wszystko co jego usta wypuszczą. Dlatego odwróciłam wzrok i odetchnęłam czując przypływ odwagi. Całe zdenerwowanie powróciło.

- Wystarczy, że przestaniesz udawać dupka – warknęłam prosto w jego rozchylone ust.

Zignorowałam potrzebę pocałowania ich.

- Więc nie jestem dupkiem, który zabił twoich rodziców, tylko go udaje? – zapytał chłodno.

Przestałam oddychać przez jego słowa. Łzy momentalnie zaatakowały moje oczy i musiałam powstrzymywać się, aby nie dostrzegł ich.

- Dlaczego to mówisz, Harry? Myślałam, że chcesz spróbować to naprawić.

Szepnęłam.  Moje serce przeszył ból, gdy śmiech wypełnił ciszę. Cisza, która była dla mnie w tamtym momencie ukojeniem.

- Nelly – spoważniał i spojrzał mi w prosto w oczy – Sama nie wierzysz, że możemy to naprawić – odsunął się – Ty mnie nienawidzisz, ja ciebie. – wzruszył ramionami.

- Nic nie zrobiłam, abyś mnie teraz nienawidził!

Krzyknęłam zbulwersowana. Wstałam z krzesła i stanęłam przed nim, ściskając ręce w pięści. Nie miał prawa mnie nienawidzić. Nigdy nie dałam mu ku temu powodów. Nie odpowiadałam za czynów moich rodziców.

- Owszem zrobiłaś – warknął, również wyprowadzony z równowagi – Nienawidzę cię za to, że sprawiłaś, że stałaś się cholernym sensem mojego pieprzonego życia!

- Nie kazałam ci się we mnie zakochiwać! – warczałam.

- To przestań być tak perfekcyjna – krzyknął – Myślisz, że chciałem zakochać się w córce moich wrogów? Nigdy, ale ty kurwa musiałaś okazać się pieprzonym cudem, który pokazał mi światło w tej ciemności. Nienawidzę cię za to, że ten świat bez ciebie wydaję się kurwa nic nie wart. Dlatego będziemy razem do pieprzonej śmierci.

Z szeroko otwartymi oczami patrzyłam, jak wkurwiony opuścił kuchnie. Przetarłam szybko twarz, gdy pierwszy łzy znalazły drogę ucieczki. Nie zamierzałam płakać. Powtarzałam sobie to w myślach, ale to było całe moje pieprzone życie. Było trudne i dlaczego on był tak trudny? Nie byłoby łatwiej, gdybyśmy​ od siebie odeszli?

Przerażała mnie wizja samotności. Na początku byłoby strasznie. Ból byłby nie do zniesienia. Wszystko podpowiadałoby mi, że umiera każda cząstka mnie z tęsknoty za nim. Ale wciąż bym żyła. Ze złamanym sercem, bez sensu na kolejny dni. Każdy dzień składałby się z nieprzespanych nocy, tęsknoty i zapiciu bólu. Leżałabym na samym dnie bez nikogo, kto mógłby pomóc mi wstać.

Nawet jeśli przypadek zesłałby mi jakąś dobrą osobę na mojej drodze, nie pomogłaby mi. Byłabym stracona bez niego na zawsze. Zniszczona. Martwa w środku. Na końcu pojawiałaby się nienawiść. Opętała moje pozbawione siły ciało. W każdej minucie obwiniałabym go za wszystko. Nienawiść okazałaby się tak silna, że zabiłaby resztki miłości do niego. Tak bym skończyła, gdyby pozwolił mi odejść. Może bym potrafiła przestać go kochać, ale nadal byłabym martwa z pustką w serce po jego miłości.

Osunęłam się o podłogę i podparłam o ścianę. Podkuliłam nogi pod brodę i zaczęłam zastanawiać się, ile jeszcze dam rady przy jego boku. Nigdy nie uważałam siebie za silnego człowieka. Każde złe słowo skierowane we mnie, odbijało się o moją duszę i zostawiało bolesne rany. Z każdym takim słowem traciłam pewność siebie. Bo wierzyłam im. W każde słowo i w końcu uwierzyłam, że taka właśnie była. Złożona z niedoskonałości.

Nie rozumiałam, aż dotąd, dlaczego próbowali mnie zniszczyć. To przez nich, gdy taki Hary Styles pojawił się na mojej drodze, nie mogłam uwierzyć, że mógł zainteresować się zepsutą dziewczynką. Teraz wiedziałam przynajmniej, dlaczego to zrobił.

Jednak moje zaufanie do niego przychodziło małymi kroczkami. On małym krokami sprawiał, że przestawałam im wierzyć. Zobaczyłam dziewczynę w lustrze jego oczami. Mówił, że byłam idealna. I przestałam zwracać uwagę na innych, nie chciałam być już dla nich wyjątkowa. Byłam dla niego i to mi wystarczało. Jego miłość okazała się ratunkiem dla mojej zguby. Zawdzięczałam mu życie, kto wie ile, wytrzymałabym pod złą presją innych. Byłam ofiarą, która na to nie zasłużyła i błagałam o anioła, który odzyskałby dawną mnie. Pojawił się, ale ukrył prawdziwą tożsamość i zamiary. Gdybym wiedziała, że uratował mnie tylko po to by za chwilę, jeszcze bardziej zniszczyć, nigdy bym nie przyjęła jego wyciągniętej ręki.

Myślałam, że był moim koszmarem. Zaczęliśmy znajomość w nie najlepszy sposób i nie była to historia, którą mogło opowiedzieć się swoim dzieciakom, jak ich rodzice się poznali. Gdybym jednak musiała opowiedzieć, kim był dla mnie Harry Styles. Zaczęłabym od prawdy, jak nasze pierwsze spotkanie było przerażające i nie zostawiło dobrego wrażenia. O nienawiści, gdy bez mojego pozwolenia uważał, że należałam do niego. I jak wszystkie te uczucia zrodziły się w miłość. Przestałam się bać jego, zaczęłam tego, że pewnego dnia po prostu odejdzie. Jego obecność każdego dnia i każdej nocy sprawiła, że zapomniałam, jak jest żyć samej. Opowiedziałabym, jak każda minuta w której był przy mnie, była tą najcenniejszą. Każdy jego oddech był moim. Jak bardzo wierzyłam w naszą miłość i nigdy nie spodziewałam się, że mój anioł, który nauczył mnie na nowo żyć, mógł przemienić się w diabła i pokazał świat, o którym nie śniłam nawet w najgorszych snach.

Chciałabym wierzyć, że przyszłość była przed nami. Chciałam opowiedzieć naszym dzieciom,  jak bardzo go kochałam i do tej pory, to uczucie nie osłabło. Nauczyć ich jak ważna była miłość w naszym życiu, mimo wielu bolesnych ran. Lecz nigdy nie będę mogła. Jak mogłabym wmawiać coś w co sama nie wierzyłam? Nigdy nie skłamałabym, gdybym powiedziała, że ta miłość była piękna. Tylko dziś nie miała w sobie nic pięknego. Wkradła się w nią toksyczność, która nas niszczyła. Uwięzieni jak w pułapce, bez ucieczki razem zginiemy. A nasza miłość nigdy nie była słabsza.

Nie wierzyłam już w nic. Ani w jego słowa. Wszystko zaprzeczało temu, co mówił. Gdy byłam gotowa uwierzyć, dawał mi coraz więcej powodów, abym tego nie robiła. Zachowaniem pokazywał, że tu nigdy nie chodziło o mnie. Zawsze dbał tylko o siebie. Nie obchodziło go, że nie chciałam z nim żyć. Wiedział, jak bardzo bolało ich śmierć i rozumiał, że moja nienawiść była słuszna i był przekonany, że patrząc na niego widziałam ich, ale nie chciał pozwolić mi odejść. Był cholernie świadomy, ale tak bardzo przerażony samotnością, że przestał patrzeć na moje uczucia. Moim cierpieniem karmił swoją pokusę zemsty.

Zawsze różniliśmy się charakterami. Nigdy do siebie nie pasowaliśmy. Nasze życia były odmienne. A teraz nasza miłość nie była taka sama. Widzieliśmy i czuliśmy ją inaczej. Nie wiedziałam, co się działo w jego sercu. Mogłam tylko wnioskować po zachowaniu, że byłam dla niego przekleństwem. Karą za jego czyny. Sprawiłam, że doskonały plan runął i zamienił się w kupę niespodziewanego bólu. Czy byłam z tego dumna? Byłabym, gdybym sama nie była w środku tego piekła.

Tydzień później.

Minął zaledwie tydzień i świadomość, że przed nami jeszcze połowa życia mnie przerażała. Upadłam, chociaż na plecach miałam tylko połowę ciężaru, który czekał na mnie. Usychałam, bo był obok, ale nie mogłam go dotknąć. Pocałować. Jakby był nieosiągalny, ale cały czas na wyciągnięcie ręki. Siedem dni. Wydawało się tak mało, a upłynęły jak wieczność. Każdy dzień spędzony tak samo. Znikanie Harry’ego od samego rana. Wracał wieczorami i przesiadywał na kanapie. Razem oglądaliśmy filmy, ale bez słów i dotyku. Jakbyśmy nie istnieli dla siebie. Jakby wystarczała mu tylko wiedza, że byłam gdzieś obok. Nie potrzebował mojego dotyku, ciepła. I ten czas okazał się dla mnie odpowiedzią. Jeśli mamy razem żyć to chce skończyć z tym. Jego zemsta odegrała wielką rolę w moim sercu i w naszej miłości, ale była za słaba, aby ją pokonać. Nikt nie rozumiał tego co chciałam zaraz zrobić. Jak wielką siłą miała ta miłość. Zatraciłam się w niej. Zatraciłam się w nim. Nie potrafiłam dłużej żyć w ten sposób. Straciłam przeszłość, która okazała się wielkim kłamstwem. I teraz odbijała się na teraźniejszości. Nie pozwalała mi zapomnieć o ranach i sprawiała, że rozpadałam się od środka. I skończyłam z tym. Chciałam zamknąć to, ponieważ ta chora miłość jakiś cudem mnie powstrzymywała i chciałam walczyć, aby przyszłość była, choć w połowie dobra.

Zimnymi​ dłońmi przetarłam twarz i na zdrętwiałych nogach wstałam z kanapy. Podeszłam do barku z alkoholem i wzięłam dwie butelki whisky. Zacisnęłam na szkle palce i mimo guli w gardle, pewnym krokiem wdrapałam się po schodach i weszłam do pokoju. Być może mogłam tego później żałować.

Drzwi pod moim ciężarem otworzyły się na rozcież. Stanęłam na środku pokoju i spojrzałam w jego zielone oczy. Obserwowały mnie z zaciekawieniem, a jego usta zmagały się z uśmiechem. Zapewne był rozbawiony moją bojową podstawą.

- Skoro przed nami całe życie – zacięłam się, gdy podniósł się do pozycji siedzącej i nie spuszczał ze mnie wzroku – to, chociaż przeżyjmy je dobrze – uniosłam ręce z butelkami.

Harry uwolnił swój uśmiech i przyjął butelkę, którą mu podałam. Odwzajemniłam uśmiech i usiadłam obok, zabierając się za swoją. Wziął potężny łyk i po przełknięciu wykrzywił twarz. Powtórzyłam jego ruch.

- Dlaczego to robisz?

Jego chrapliwy głos był wspaniałą melodią dla moich uszu. Wzięłam głęboki oddech i przełamałam się, aby powiedzieć coś, co było absurdem tej sytuacji.

- Bo też cię kocham dupku.

Stuknęłam swoją butelką w jego i wypiłam toast za naszą toksyczną miłość, która nas powoli zabijała, lecz gdy byliśmy oddzieleni, była wszystkim, czego pragnęłam. Skoro i tak mieliśmy umrzeć, dlaczego by nie razem?

Anioł umierający w ramionach diabła. Świat nas nie zabije. To my siebie zabijemy naszą miłością. 

Dobry, piękne kociaki.

Nadszedł okrutny czas, gdzie trzeba poprawiać oceny i zakuwać mocno. No dobra, ja się nie uczyłam, ale i tak ten czas gdzieś mi uciekał. 

Love you xx