Rozdział 5

Siedziałam na starym skórzanym fotelu i stukałam o jego krawędź palcami. Czekałam, aż ciotka wróci z obiadem. Modliłam się, aby to nastąpiło jak najszybciej. Cisza i jego obecność na fotelu naprzeciwko, stawiały mnie w niezręcznej sytuacji. Mój wzrok uciekał wszędzie, aby tylko na niego nie spojrzeć, gdy jego był na mnie. Specjalnie zajęłam fotel, bo nie chciałam go obok siebie. Wiedziałam, że to nie było do zrozumienia. Jak tylko obudziłam się w jego ramionach, przez moment byłam szczęśliwa. A potem w następnej chwili przypomniałam sobie wszystko i szczęście prysło i jedyne co zostało, to strach. Jego dotyk był czymś, czego kiedyś pragnęłam najbardziej, ale też bałam się go.

Siedział z łokciem opartym o ramię fotela. Ze zmrużonymi oczami przyglądał się mi, gdy niezręcznie wierciłam się na swoim siedzeniu. Nagle stało się niewygodny. To było oczywiste, że Harry musiał się domyślać. Może nie był pewny do tego, co wiedziałam o tamtym wieczorze, ale wiedział, że było coś na rzeczy. Widział moją walkę. Moje ciało opętał strach, ale serce walczyło, aby przestać się bać. Z mojej strony ta miłość była prawdziwa. I choćbym​ najbardziej tego pragnęła na świecie, nie umiałam go przestać kochać z dnia na dzień. Nawet po tym, co zrobił, jego mała część była w moim sercu. I nienawidziłam tego. Miłość prowadziła do śmierci. W moim przypadku miało sprawdzić się – będę kochać cię aż do śmierci.

Mój wzrok spoczął na ciotce, która radosna przyniosła danie na stół. Z wielkim entuzjazmem zagoniła nas do stołu. Jedliśmy tylko we trójkę. Na całe szczęście Tom wyszedł po naszej długiej nieobecności.

- Co tam słychać u rodziców?

Spojrzałam znad talerza na ciotkę. Z trudem przełknęłam kawałek mięsa i wymusiłam dla niej sztuczny uśmiech.

- U nich wszystko w porządku – odpowiedziałam z nadzieją. Spuściłam głowę, aby nikt nie dostrzegł łez w oczach.

Miałam taką nadzieję, że było z nimi w porządku. Że odnaleźli spokój i było im lepiej. I miałam również nadzieję, że nie było ich teraz ze mną i nie musieli patrzeć, jak ich córka zawodziła, ponieważ zakochała się w mordercy i mimo wszystkiego nie potrafiła przestać go kochać.

- Dziwne, że nic nie wspomnieli o twoim uroczym chłopaku. Tym bardziej że jesteście tak długo ze sobą.

Dla mnie nie było to dziwne. Harry był ostatnią dla nich rzeczą, którą chcieli się chwalić. Teraz wiedziałam dlaczego. Obawiali się go i próbowali mnie chronić. Nigdy nie będę w stanie wybaczyć sobie tego, że gdybym go nie poznała nadal tu by byli.

- Chciałam, abyś osobiście poznała Harry’ego – zerknęłam szybko na niego.

- To takie miłe, Nells – zwróciła się do mnie starym przezwiskiem – Macie jakieś plany na dziś? Bo chyba nie zamierzacie siedzieć w domu i gnić.

- Myślałem o małym zwiedzaniu, jeśli chcesz kochanie? – zwrócił się do mnie.

Małe zwiedzanie ciemnych zakątków? Oczywiście, że nie chciałam.

- Jasne – odpowiedziałam z udawanym entuzjazmem. Zaśmiał się na mój wielki pisk radości.

Godzinę później szliśmy już na spacer. Trzymał mnie za rękę i próbował rozmawiać na bezsensowe  tematy. A ja mogłam tylko myśleć o tym, że wszystkie piękne budynki mijane przez nas, w moich oczach bledły. Wszystko traciło kolory. Nie byłam pewna, ile jeszcze mogłam udawać, że wszystko było w porządku. Ile mogło znieść moje serce. Próbowałam od tego uciec. Od bólu, który przypominał, że moje serce pękło. Potrzebowałam ratunku. Nowego początku. Wszystko we mnie umierało. I dotychczas znałam tylko jeden sposób na ratunek – Harry.

- Dlaczego nie pozwolisz mi odejść?

Słowa uleciały ze mnie bez przemyślenia.

- Bo cię kocham.

Uśmiechnęłam się smutno. Kiedyś przynajmniej udawał, że mówił to z uczuciem. Teraz nawet się nie trudził.

- Nie prawda – zaprzeczyłam.

Wyrwałam rękę z jego uścisku i szłam dalej.

- Wątpisz w to, kochanie?

Stanął przede mną i zagrodził mi drogę. Palcem dotknął mój podbródek, tym samym zmuszając mnie do spojrzenia w jego hipnotyzujące oczy.

- Jesteś mordercą. Nie możesz mieć uczuć – syknęłam i wytrwale nie spuszczałam wzroku. Przypadkiem mogłam mu zdradzić, że wiedziałam o wszystkim. Lecz nie wyglądał na przejętego. Dalej stał i jedyne co zrobił, to zmrużył oczy.

- Każdy jest mordercą.

- Słucham? – niemal krzyknęłam oburzona.

Odsunęłam się do tyłu i pozwolił mi na to.

- Każdy kogoś zabija. Każdy komuś zabija serce. Nadzieje. Szczęście. Każdy jest mordercą, bo czasami popełniamy błędy i ktoś płaci za nasze winy. – wzruszył ramionami – A ty kochanie, nie czujesz poczucia winy?

Oszołomiona stałam w miejscu, gdy ponownie złapał mnie za rękę i pociągnął w swoją stronę. Czy on właśnie powiedział mi, że byłam mordercą? Mordercą swoich rodziców? Że za moje błędy zginęli? Za błąd, który okazał się poznaniem jego? Za błąd, który popełniłam, zakochując się w nim?

Resztę dnia nie spędziliśmy wcale przyjemniej. Miałam setki pytań w głowie, na które chciałam poznać odpowiedź. Nie musiałam ich szukać daleko. Po prostu chciałam spojrzeć mu w oczy i zapytać, dlaczego mi ich odebrał? Co z tego wszystkiego było prawdziwe, a co było kłamstwem? Pragnęłam mu wykrzyczeć, że o wszystkim wiedziałam i nienawidziłam z każdą sekundą go coraz mocniej. Ale nie umiałam. Świadomość blokowała mnie i mówiła, że jak tylko by się dowiedział, zabije mnie bez wahania.

Wstałam i rzuciłam się w bieg, jakbym właśnie toczyła bieg do czekolady, która leżała na moim łóżku. Wybaczcie moje porównanie, ale czekolada od pierwszej kostki rozkochała moje serce. Moja miłość do niej, nigdy nie zazna końca i każdy wyścig był wart. Nawet po jeden kawałek.

Potykając się o dywan w przedpokoju, wpadłam w drzwi, które pod moim ciężarem uchyliły się. Złapałam za klamkę, aby utrzymać równowagę, po czym rzuciłam się na łóżko i sięgnęłam po dzwoniący telefon. 

- Słucham?

Z każdym słowem, które usłyszałam po drugiej stronie, żałowałam, że odebrałam ten telefon. Wiedziałam o wszystkim, co próbowali mi przekazać. Tylko tym razem, wiedziałam, że wszystko było prawdą i nie mogłam dłużej temu zaprzeczać. Pozwoliłam oczom płakać. Słowa Addiego przestały do mnie docierać. Przyjaciel moich rodziców i policjant miasta powiadomił mnie, że znaleźli ich ciała. To nie był tylko koszmarny sen.

Rzuciłam telefon o ścianę i schowałam twarz w poduszce. Wybuchłam niekontrolowanym płaczem. Pozwoliłam, aby ból przejął moje serce. Pośród wszystkich kłamstw i głosów krzyczących w moje głowie, że nic nie miało być w porządku i strachu, który nie pozwalał żyć, chciałam tylko jednego. Chciałam umrzeć.

Poczułam silne ramiona owijające się wokół mojego ciała. Podniosłam głowę i spojrzałam na niego zapłakanymi oczami.

- Dlaczego Harry? Teraz zostałam całkiem sama.

Rozpłakałam się bardziej, gdy przez moment widziałam w jego oczach troskę. A może to właśnie chciałam zobaczyć. Nie mógł mnie kochać. Więc, dlaczego siedział tu i nie był obojętny na moje cierpienie? Czemu nie mógł mnie po prostu zabić?

- Zaopiekują się Tobą, kochanie – szepnął i pocałował mnie w czoło. – Już tego dopilnowałem.

Ostatnie słowa szepnął raczej sam do siebie. I nie byłam, wstanie myśleć nad ich znaczeniem. Byłam jego w ramionach i miałam nadzieję

Piąty rozdział za nami. Mało się w nim działo, ale mogę zdradzić, że w kolejnym na pewno Was zaskoczę. Dziękować Wam dobre dusze za każdy komentarz. Wasze słowa sprawiają, że milej robi się na serduchu :)

Jak tam pierwsze dni w szkole? Czy tylko ja już mam jej dość, choć nawet nie minął tydzień? :(

Jakieś pytania, do bohaterów lub do mnie możecie zadać tu : Ask.

Love you xx