Rozdział 6

Zdenerwowana siedziałam w poczekalni i czekałam, aż wyczytają nasz lot. Przypomniała mi się nasza ostatnia przygoda z lotniskiem i w tym momencie, ucieczka również była najlepszym rozwiązaniem. Nie wiedziałam co będzie, gdy wrócę do domu. Zresztą, nawet już nie miałam domu. Byłam niepełnoletnia i nie miałam żadnej opieki. Nie chciałam wylądować w domu dziecka i choć to by utrzymało mnie z dala od Harry’ego, to wolałam uciec. Tylko teraz to nie wydawało się możliwe.

Spojrzałam na Harry’ego, który również patrzył na mnie. Śledził każdy mój ruch, jakby był przygotowany na moje i tak nieudolne próby ucieczki. Nie wiedziałam, jak to robił, ale był wszędzie. Byłam zagubiona między tym, co czułam a tym, co powinnam. Uciekałam, bo wiedziałam, że powinnam. Ale też zawsze cząstka mnie, chciała by mnie odnalazł. Nie mogłam kontrolować swoich uczuć.

- Idziemy.

Wstałam i ignorując jego wyciągniętą dłoń do mnie, skierowałam się w stronę bramek. Westchnął i dogonił mnie, wyraźnie zirytowany. Przyznaje, miałam chwile słabości i byłam w jego ramionach, ale to był największy błąd. Przypominało mi to, że uczucie do niego wciąż było bardzo silne. I nie chciałam sobie na to pozwolić. Musiałam trzymać się od niego z dala. Wiedziałam, że nie ułatwi mi tego, ale ja też nie miałam zamiaru ulegać. Od teraz uczucia nie wchodziły w grę. Zapomnę o tym, co do niego czułam​ i będę udawała, że wszystko zniknęło.

Po męczących godzinach w końcu siedziałam w samochodzie i jechałam do domu. Nie zwracałam na nic uwagi. Oparłam głowę o szybę i patrzyłam przez nią. Nie interesowały mnie widok, tylko co teraz miało być. Co miałam powiedzieć policji. Jak miałam uciec, by nie trafić do sierocińca. Jak miałam się uwolnić od Harry’ego.

Przetarłam zmęczone powieki i ponownie spojrzałam za szybę. Zmarszczyłam brwi i odwróciłam się do chłopaka za kierownicą.

- To nie jest droga do mojego domu – byłam zdezorientowana.

- Wiem. Jedziemy do mojego.

Nie spojrzał na mnie ani razu.

- Zawieź mnie do mojego domu!

- Teraz to jest twój dom – w końcu na mnie spojrzał z uśmiechem.

Co do cholery on mówił?!

- Zawieź mnie do Jen.

Zignorowałam jego słowa. Z pewnością​ nie zamierzałam mieszkać z nim.  Popatrzył na mnie przez chwilę, po czym gwałtownie zawrócił auto.

- Idiota – mruknęłam pod nosem.

Na jego usta wkradł się uśmieszek. Wywróciłam oczami i tym razem skupiłam się na drodze. Chciałam być pewna, że prowadziła do mojej przyjaciółki. Ona była jedyną osobą, która mi została. Być może sprowadzałam na nią wielkie kłopoty, ale jeśli będzie trzymać się z dala od Harry’ego, nikomu nic się nie stanie. Chciałam w to wierzyć. Ona mogła mi pomóc. Jako jedyna powie, co było najlepszym rozwiązaniem.

Zatrzymaliśmy się przed domem przyjaciółki. Chciałam wysiąść, lecz drzwi zostały automatycznie zablokowane, zanim zdążyłam sięgnąć po klamkę.  Westchnęłam zirytowana i spojrzałam na niego. Jego poważna mina nie działała na mnie najlepiej.

- Jeśli dowiem się, że byłaś gdzieś indziej niż u niej, to możesz się z nią pożegnać – ostrzegł szorstko.

Patrzyłam na niego przez chwilę bez emocji. Spuściłam wzrok, gdy usłyszałam dźwięk odblokowania. Szybko odwróciłam się i wysiadłam,  trzaskając drzwiami. Nie musiałam odwracać się, aby wiedzieć, że wkurwiałam go tym ruchem. Nic go nie wkurzało tak jak właśnie to.

Bez pukania weszłam do środka. Nie zdziwiłam się, że jak zwykle drzwi były otwarte, a na parterze nie było nikogo. Wdrapałam się po schodach i weszłam do pokoju przyjaciółki. Na mój widok otworzyła szeroko oczy i szybko odłożyła laptopa na bok. Położyłam się obok niej na łóżku, a ona mnie przytuliła.

- Wiesz – zaczęła cicho – to będzie chujowa przemowa. Bo nie zamierzam ci pierdolić, jak to będzie dobrze. Nie będzie. Boli i będzie zawsze boleć. Ale jesteś silna i masz mnie, więc dasz radę, a ja ci pomogę. Obiecuję, że zabije tego sukinsyna, który to zrobił. A ty musisz obiecać, że będziesz odwiedzała mnie w więzieniu.

Zaśmiałam się cicho przez łzy.

- Będę siedzieć razem z tobą. Kocham cię  – przytuliłam ją do siebie – I fuj, śmierdzą ci włosy.

- Zaraz ci tak przypierdole, że będziesz latała tydzień z gołębiami.

Zaśmiałyśmy się. Przekomarzałyśmy się jeszcze przez kilka minut. A potem przyszedł odpowiedni moment. Powiedziałam jej o wszystkim. Siedziała zaklęta z szeroko otwartymi oczami i nie mogła uwierzyć w moje słowa. Szczerze, gdy powiedziałam to na głos, to wydawało się absurdalne. Niemożliwe. Jak jakiś horror. Który okazał się moim życiem.

Walczyłam z Jen, a raczej goniłam przez cały dom, gdy pomimo swoich obietnic, że zachowa spokój, zaczęła krzyczeć, że go zabiję. Pozwoliłabym jej na to, gdybym wiedziała, że miała jakąkolwiek szansę. Bałam się, że to ona byłaby martwa.

Postanowiłyśmy zadzwonić do Addiego. Nie chciałam ryzykować wyjściem na policje. Zbyt wiele razy przekonałam się, że znał każdy mój ruch. Usłyszałyśmy dzwonek i obie zerwałyśmy na nogi. Otworzyłyśmy drzwi i od razu poczułam miłe ciepło na widok przyjaciela naszej rodziny. Usiedliśmy razem w salonie. 

- Zadzwoniłam do ciebie, by pogadać z przyjacielem –przytaknął - Co by się stało, gdybym zeznała, że wiem, kim jest morderca - zagryzłam nerwowo wargę  - że jest nim Harry Styles.

Spodziewałam się po nim zaskoczenia, czegokolwiek, ale nie tego. Spuścił głowę i złączył ręce. Wziął głęboki oddech i spojrzał na mnie.

- Nelly twoje zeznania nic nie dadzą. Nie mają żadnych dowodów na Stylesa i cokolwiek byś powiedziała, nikt nie zajmie się tą sprawą. Wszyscy się go boją, a próba wsadzenia go za kraty jest jak wyrok śmierci.

- Jak do chuja boją? Nie obchodzi mnie to. On zabił jej rodziców! Musi za to odpowiedzieć! – krzyknęła oburzona Jen. Zignorowałam jej wrzaski.

- Nie zdziwiło cię to, prawda? Wiesz, że to on. I wiesz, że nigdy za to nie zapłaci.

- Zdziwiło mnie, że wróciłaś i nie…

- Nie jestem martwa – dokończyłam za niego. Przytaknął.

- Twoi rodzicie nie bez powodu, próbowali cię od niego odciągnąć. Nie chcieli, abyś kiedykolwiek dowiedziała się o tym, ale teraz ich tu nie ma i muszę ci to powiedzieć, abyś zrozumiała, że to nie czas na miłość i nadzieję do niego, jeśli chcesz dalej żyć.

Przełknęłam głośno ślinę. Bałam się tego, co miałam usłyszeć.

- Proszę, powiedz mi – szepnęłam. Chciałam wiedzieć dlaczego.

Podskoczyłam w strachu, gdy nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Jen wstała z kanapy i podbiegła do drzwi. Zmarszczyłam brwi, gdy usłyszałam jej przeklinanie. Zaalarmowana wstałam, lecz zanim zdążyłam postawić krok, do salonu wszedł Harry. Przestałam oddychać na chwilę. Zmrużył oczy i zaczął mi się przyglądać. Na szczęście jego oczy nie były ciemne, a gdy błysnęła przed nim postać mojej przyjaciółki, zobaczyłam w nich rozbawienie. W chwili, gdy przeniósł wzrok na Addiego, czekałam na jego wybuch. A on, ku nie tylko mojemu zdziwieniu, uśmiechnął się złowrogo.

- Panie komisariacie witam. Co tu pana sprowadza? – był zbyt uprzejmy.

Mężczyzna obok mnie głośno przełknął ślinę i zobaczyłam w jego oczach strach.

- Ja em… przyszedłem porozmawiać z Nelly o tym, co teraz się z nią stanie.

Na jego słowa Harry uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- Oh kochanie, przekazał ci już cudowną wiadomość? – spojrzał na mnie.

Byłam bardziej niż zdezorientowana.

- Co?

Addi spojrzał na mnie i widziałam w jego oczach ogromny smutek i prośbę o wybaczenie.

- Harry stara się o opiekę nad tobą do osiemnastego roku życia.

Spodziewaliście się takiej końcówki? Wybaczcie, że tak długo czekaliście na rozdział. Mam nadzieję, że Was zaskoczyłam obrotem spraw. 

Love you xx