Rozdział 18

I wszystko przestało istnieć. Krzyki Jen zagłuszyła cisza. Łzy przestały spływać po mojej twarzy i moje ciało się poddało. Bezwładnie stałam opleciona jego dłońmi, które tylko przytrzymywały mnie. Zniszczona do końca, patrzyłam w jeden punkt pustym wzrokiem.

- Nelly? – potrząsnął mnie za ramiona. Przeniosłam na niego wzrok i myślałam, że przestałam czuć, pustka pochłonęła mnie, ale wystarczyło jedno spojrzenie na niego i moje serce znów zaczęło bić w niewątpliwie największym gniewie – On…

Nie pozwoliłam mu dokończyć. Odepchnęłam go od siebie, zaskoczony zatoczył się do tyłu. Wyminęłam i biegiem wyleciałam z pokoju. On… chciałam zabić skurwysyna. Wbiegłam do salonu, gdzie wszyscy jakby nic, nadal siedzieli przed telewizorem. Zacisnęłam szczękę na widok jego ohydnej mordy i bez zastanowienia rzuciłam się na niego z pięściami. Nie spodziewał się tego i dlatego miałam przewagę, a moja pięść uderzyła prosto w jego nos.

- Zabije cię skurwysynie!

Zamachnęłam się kolejny raz, ale tym moja ręką została powstrzymana tuż przed jego twarzą. Działo się to szybko. Kolejne ręce na mojej​ talii podniosły mnie do góry i jakiś głos krzyczał mi do ucha, abym​ się uspokoiła. Spokój był ostatnim przeklętym uczuciem, które czułam. Tracąc grunt pod nogami, zaczęłam bardziej się wyrwać.

- Zostaw mnie!

Zaczęłam uderzać pięściami w Harry’ego. Niewzruszony moim napadem wyprowadził nas z pokoju. Każde uderzenie było coraz słabsze, a ja zaczynałam być wyczerpana. To nie mogła być prawda. To nie była pieprzona prawda!

Wepchnął mnie do ciemnego pokoju. Odwróciłam się szybko, lecz zdążył zamknąć mi drzwi przed samym nosem. Szarpałam za klamkę, ale nic to nie dawało. Z resztek sił walnęłam dłońmi o powłokę. Poddana oparłam o nie czoło i pozwoliłam sobie na rozpacz. Oczy piekły mnie od słonych łez. Frustracji i niewiarygodnie bolesnego bólu, który będzie ostatnim ciosem dla mojego już i tak złamanego serca. Nie mogli jej zabić.

Odwróciłam się i osunęłam na podłogę. Schowałam twarz w kolanach, a moje palce zaczęły ciągnąć za końcówki włosów. Płonęłam, jakbym była w samym środku ognia. Umierałam, ale moje serce nie przestawało bić. Tego pragnęłam. Aby przestało bić.

- Nelly?

Zesztywniałam, gdy dobiegł mnie cichy szept. Podniosłam głowę i spróbowałam coś zobaczyć w tej ciemności.

- Jen? – spytałam pełna nadziei.

- Nelly.

Kolejny szept dochodzący zza łóżka. Na kolanach zaczęłam przemierzać cały pokój, aż w końcu zobaczyłam ją skuloną pod ścianą.

- Jen.

Ulga ukoiła moje serce. Przygarnęłam jej przestraszone ciało w swoje i zamknęłam w mocnym uścisku. Żyła. Uśmiechnęłam się pod nosem. Przymknęłam powieki i chciałam się śmiać. Śmiać ze szczęścia. Była tu. Nie odeszła.

- Hej, spokojnie. Jestem tu. Jesteś bezpieczna.

Delikatnie odsunęłam ją od siebie i próbowałam zobaczyć, jakie krzywy jej wyrządził. Jakby to wyczuwała i delikatnie przejechała po czerwonym poliku, na którym było rozcięcie. Skrzywiłam się i przysięgałam sobie, że zrobię mu coś więcej, niż złamanie nos, jak z stąd wyjdę.

- Zrobił ci coś jeszcze? – pokręciła głową, na co odetchnęłam z ulgą – Myślałam, że cię zabił.

Znów ją mocno przytuliłam.

- Nie pozwoliłabym na to kutasowi – zaśmiała się cicho.

 I już wiedziałam, że poradzimy sobie.

- Przynajmniej ten kutas nie pooddycha nosem przez następne dni.

Zaśmiałam się. Zdezorientowana odsunęła się i spojrzała na mnie.

- Przyjebałaś mu?

Nie rozumiałam, dlaczego była tym tak zaskoczona. Byłam gotowa go zabić.

- Gdybyś widziała jego minę – uśmiechnęłam się i zaraz spoważniałam – Bałam się, że już nigdy cię nie zobaczę.

- Myślałaś, że tak szybko się mnie pozbędziesz? – złośliwe wbiła palec w mój brzuch – Nigdy cię nie zostawię.

Uśmiechnęłam się i położyłam na podłodze. Jen zrobiła to samo i obie zaczęłyśmy wgapiać się w sufit. Nie wiedziałam, czy ona wiedziała, że byłam gotowa oddać wszystko, by nie znaleźć się w tej sytuacji. Chciałam ją uratować.

- Nelly?

- Hm?

- Nie chcę tam schodzić – szepnęła, a jej  głos złamał się.

Przekręciłam głowę i spojrzałam na nią. Nadal patrzyła na sufit, a z jej zranionego policzka spływała krew.

 - Nie musisz. Będziemy tu ciągle siedzieć – zapewniłam – Teraz przydałoby się zrobić ci jakiś opatrunek. Cholerne drzwi są zamknięte - Przeklęłam pod nosem – Masz przy sobie telefon?

Przytaknęła i wyjęła z kieszeni spodni. Podała mi go. Wybrałam dobrze znany mi numer i nacisnęłam zieloną słuchawkę.

- Halo?

- Możesz otworzyć te cholerne drzwi? – nie siliłam się na uprzejmy ton.

Przez chwile było słychać cisze.

- Uspokoiłaś się?

Wywróciłam oczami.

- Tak – odpowiedziałam szybko. Zapewne teraz mrużył swoje oczy i próbował dowiedzieć się po moim głosie czy kłamałam – i weź opatrunki.

Rozłączyłam się i na chwilę zamarłam uświadamiać sobie, że mogłam go tym wkurzyć. Gapiłam się na telefon, aż usłyszałam głośne trzaskanie szafek i jego przeklinanie. A potem coraz głośnie kroki i w końcu przekręcanie klucz w drzwiach. Wszedł do środka i zapalił światło. Podniosłam się z podłogi i pomogłam Jen usiąść na łóżku. Wyciągnęłam rękę w jego stronę po apteczkę, ale mnie zignorował i podszedł do Jen.

Kucnął przed nią i zaczął grzebać w plastikowym pudełeczku. Przyjaciółka nieufanie śledziła jego każdy ruch z błyskiem strachu w oczach. Stałam obok z tą samą nieufnością. Wyjął wacik i wodę utlenioną. Zaczął przemywać ranę. Jen zacisnęła mocno oczy na ból. A potem nakleił opatrunek.

Byłam na niego wściekła za tą nauczkę. Lecz dobrze ją zrozumiałam i starałam się utrzymać swoje emocje w środku. Walczyłam ze sobą, aby nie dokończyć tego, co zaczęłam z Malikiem. I to była ciężka walka.

- Idziemy – zwrócił się do mnie i wyciągnął rękę.

Przełknęłam głośno ślinę i spojrzałam na niego.

- Nie zostawię jej.

Musiał widzieć błaganie w moich oczach, aby mnie do tego nie zmuszał.

- Nic jej nie będzie – wywrócił oczami – Zostawię jej klucz, żeby zamknęła się od środka. Nikt nie wejdzie, dopóki go nie wpuści.

Spojrzałam niepewnie na Jen, która tylko ledwo widocznie skinęła głową. Widziałam, że nie chciała zostawać sama, ale obie też wiedziałyśmy, czym groziło sprzeciwianie się mu w tym momencie.

- Dobra.

Harry tak jak powiedział, podał Jen klucz i wyszedł, ciągnąć mnie za rękę, z pokoju. Zatrzymałam się na korytarzu i czekałam, dopóki nie usłyszałam przekręcanego klucza. Niby wydawała się bezpieczna, ale nie mogłam przestać się o nią bać.

W holu, gdy zakładałam buty wyczułam wściekle spojrzenie na sobie, płynące z salonu. Odwróciłam się w tamtą stronę i natknęłam się na oczy Malika. Nie umknął mi jego zabandażowany nos.  Nie umiejąc się powstrzymać, posłałam mu złośliwy uśmiech. Nagle coś mnie uderzyło w twarz. Spojrzałam w dół na kurtkę, która spadła na moje stopy. Podniosłam wzrok i spotkałam się z Harry’ego, który niemo mnie ostrzegał. Podniosłam materiał i założyłam na siebie.

- Obiecaj – zatrzymałam go, jak tylko zamknęły się za nami drzwi. Zmusiłam go, aby spojrzał na mnie – Obiecaj, że jest tam bezpieczna.

- Nagle zaczęłaś wierzyć w moje słowa? – rozbawiony uniósł brew.

- Obiecaj.

Musiał mi to powiedzieć. Musiałam to usłyszeć.

- Obiecuje.

Westchnął i pociągnął mnie do wyjścia. Zeszliśmy do parkingu i kazał mi wsiąść do samochodu. Nowego, którego jeszcze u niego nie widziałam. Usiadłam na fotelu i rozejrzałam się po jak zwykle zadbanym wnętrzu. Harry wsunął się na miejsce kierowcy i zarzucił kaptur na głowę. A potem ruszył z piskiem.

Poczułam coś dziwnego i nagle nie mogłam usiedzieć na miejscu. Wierciłam się, aż skupiłam całą uwagę na Harrym. I niezamierzonym, denerwowaniu go.

- Jesteś idiotą. Wyjechałeś na miasto. Ktoś może cię zobaczyć, bo czasem nie jesteś poszukiwany?

Stąpałam po cienkim lodzie. Nie odpowiedział, tylko posłał mi ostrzegawcze spojrzenie.

- Mówię serio, Harry. Nie mam ochoty uciekać przed policją.

I patrzeć jak przez pościg za nim, ginęły następne osoby. Które na niego nasłałam, prawdę mówiąc.

- Radzę ci się zamknąć, kochanie. Weszłaś na zły temat – warknął.

- Dobra – poddałam się i spojrzałam za szybę. – Gdzie jedziemy?

Czemu do cholery, nie mogłam się zamknąć?! Warknął zirytowany.

- Naćpałyście się czegoś w tym pokoju?

Spojrzał na mnie podejrzanie.

- Nie – zaprzeczyłam szybko – Możesz mi odpowiedzieć normalnie na pytanie?

- A możesz przestać je zadawać?

- Nie – nie wiedziałam z skąd wzięła się u mnie ta bojowa postawa.

- To nie mogę normalnie odpowiedź – skupił się na drodze.

Zaczynał mnie drażnić, a nie spytałam jeszcze o najważniejsze.

- Jak nas znaleźliście? – spytałam, na co znów westchnął zirytowany. – Jeśli mi odpowiesz, to przestane zadawać kolejne pytania.

- Namierzyłem twój telefon – odparł, jakby to było banalne. W sumie było – Jeśli przed kimś uciekasz, pozbywasz się go. Przynajmniej wyłączasz.

Zacisnęłam mocno usta. Głupota okazała moją porażką. Przeklęty telefon, o którym nawet nie pomyślałam, że może być wykorzystany przeciwko mnie.

Odwróciłam się do szyby i powstrzymałam swoje usta od mówienia. Chciałam go naprawdę zapytać, co miało być dalej. Ale wiedziałam, że to nie był dobry moment. Więc gapiłam się na wszystko, co mijaliśmy. I zazdrościłam ludziom, którzy spokojnie szli chodnikami. Nie bali się, że na ich drodze stanie Harry Styles.

Kilkanaście minut później zaparkowaliśmy na jakimś ciemnym parkingu.

- Zostań tu.

Warknął i zostawił mnie samą. Nawet nie próbowałam sprawdzać, czy zamknął te cholerne drzwi. Nawet jeśli nie, co było mało prawdopodobne, nie mogłam uciec. Jen została w mieszkaniu z resztą. Nie potrafiłabym jej tam zostawić.

Nudziłam się przez kolejne minuty, aż usłyszałam piknięcie sygnalizujące odblokowanie drzwi. Przekręciłam głowę i zobaczyłam obcego faceta, siadającego na miejscu Harry’ego. Co do cholery?

- Kim jesteś?

Panicznie rozejrzałam się po parkingu w poszukiwaniu Harry’ego.

- Dan – uśmiechnął się życzliwie – A ty zapewne Nelly. Słynna Nelly.

Byłam coraz bardziej zdezorientowana.

- Ta Nelly – powtórzyłam cicho – Możesz mi powiedzieć, co do cholery tu robisz, Dan? – zaznaczyłam jego imię – I gdzie jest Harry?

- Spokojnie – uśmiechnął się znów – Harry załatwia sprawy. Jak nam powiedział, że czekasz na niego i dlatego mamy pośpieszyć swoje dupy, nie mogłem uwierzyć. Musiałem tu przyjść, bo nie wierzyłem, że nadal żyjesz.

- Miło – odparłam z sarkazmem.

- Chodziło mi o to, że musiałem cię zobaczyć. Dziewczynę, która wpakowała go w takie gówno, a nadal żyje. Musi naprawdę cię kochać.

Poczułam coś dziwnego w środku na jego ostatnie słowa. Postanowiłam to zignorować.

- Jakie Harry załatwia sprawy? – uśmiechnęłam się do niego słodko.

Zaśmiał się, jakby się tego spodziewał.

- Nie mogę nic powiedzieć. Ostrzegł mnie, że będziesz​ chciała się dowiedzieć. Mówił, że jesteś sprytniejsza, niż wyglądasz – co za dupek  - I że mnie zabiję, jeśli pisnę słówkiem. Przepraszam.

- Jasne – pozbyłam się uśmiechu.

Po kilku następnych minutach rozmowy z Dan’em, wrócił Harry. Pożegnał się z nim i zadowolony zajął miejsce. Na moją ponurą minę, uśmiechnął się jeszcze szerzej. Wiedział, czego próbowałam i moja porażka, go bawiła.

Zrobiłam to, co powinnam na początku i przestałam się do niego odzywać. W ciszy wracaliśmy do mieszkania. W końcu dotarliśmy na nasz parking. Wysiadłam z samochodu i nie mogąc się pohamować, trzasnęłam drzwiami. Posłał mi złowrogie spojrzenie, ale nic więcej nie powiedział. Tylko złapał mnie za rękę i zaczął prowadzić do mieszkania.

Już chciałam otwierać drzwi, gdy niespodziewanie szarpnął mną i przycisnął do połówki za mną. Przez chwilę, przenikliwe przyglądał mi się, a potem uśmiechnął. I wiedziałam, co oznaczał.

- Nie gniewaj się, że Dan nie zdradził ci planu – odparł zbyt przesłodzonym głosem – Jutro dowiesz się, co zaplanowałem i zapewniam cię, że zapamiętasz to do końca życia. To kara za zdradę, kochanie – szepnął mi do ucha.

Naparł na klamkę i uchylił drzwi. Przez co poleciałam do tyłu. Ledwo złapałam równowagę, która uchroniła mnie przed upadkiem. Z zadowolonym uśmieszkiem zamknął za nami drzwi. Czym prędzej pobiegłam do Jen. 

Dobry, kociaki. 

Padam dziś na twarz. Jutro poniedziałek i to mnie dobija. Dlatego, idę schować się pod pościelą i nie planuje z niej wychodzić.

Love you xx