Rozdział 19

Rano wszystko szybko się działo. Każdy zaczął nas pośpieszać. Nie mieliśmy zbyt dużo do roboty, gdy nasze bagaże nie zostały nawet rozpakowane. O piątej nad ranem, musieliśmy opuścić to mieszkanie. Nie miałam pojęcia, dlaczego i gdzie zmierzaliśmy, ale również bałam się o to zapytać. Słowa Harry’ego huczały mi w głowie. Całą noc nie mogłam spać, obserwując Jen, która pogrążyła się w śnie. Chciałam upewnić się, że była bezpieczna. Nie powtórzyłam jej słów, które mroziły mi serce w przerażeniu, bo miałam nadzieję, że nie dotyczyły jej.

O piątej wsiedliśmy do samochodu i z piskiem opon, ruszyliśmy w nieznane mi miejsce. Półgodziny później okazało się lotniskiem. Byłam zaszokowana tym miejscem. Mogli ich zatrzymać w każdej chwili, a już z pewnością​ nie przepuszczą do samolotu. Jednak zachowałam w sobie wszystkie obawy i cicho szłam tak jak mi kazał. Nie spuszczałam wzroku z Harry’ego i upewniałam się, że Jen była blisko.

Harry wydawał się tylko skupiony na wydostaniu nas z Londynu. Nie mogłam dostrzec w tym żadnego zagrożenia. Dopóki nie weszliśmy do dziwnego, ciemnego korytarza. Na samym końcu stał dobrze zbudowany facet, który na nasz widok uśmiechnął się i przytaknął. Gdy otworzył drzwi, zobaczyłam samolot. Reszta chłopaków zadowolonych przeszła przez próg. Wtedy, gdy pierwszy raz tego ranka Harry zwrócił na mnie uwagę, moje serce zabiło w ostrzeżeniu. Stał w drzwiach i patrzył na mnie z niezrozumiałym wzrokiem. Złapał za mój nadgarstek i zmusił do wyjścia na powietrze. Popchnięta przez niego poleciałam do przodu. Nie musiałam dłużej myśleć, czułam to całą sobą. Wcisnęłam stopy beton, aby się zatrzymać i szybko odwróciłam. Zdążyłam zauważyć, jak obcy facet popycha do tyłu Jen i nie pozwala jej przejść. Zrzuciłam się w jej kierunku, ale szybko zostałam powstrzymana przez Harry’ego. Złapał mnie w pasie i uniósł do góry. Krzyczałam i szarpałam się z nim. Zanim drzwi się zamknęły, dostrzegłam przerażony wzrok Jen.

Nie dałam rady. Byłam zbyt słaba, by powstrzymać go przed wepchnięciem mnie do samolotu. Trzymał mnie w mocnym uścisku cały czas, aż w końcu spokojnie wybiliśmy się w górę.  Czułam na sobie jego wzrok. Ale nie mogłam tego odwzajemnić. Nie mogłam na niego spojrzeć. Wolałam zamknąć powieki i już nigdy więcej nie zostać zmuszona, by spojrzeć w jego oczy. Nie chciałam tego. Nigdy więcej.

Z pod moich przymkniętych powiek spłynęła kolejna łza.

- Jak możesz mówić, że mnie kochasz, gdy jesteś w stanie patrzeć na mój bol. Jakim prawem wypowiadasz te słowa, gdy ciągle mi go zadajesz. Tego nie robi się osobie, którą się kocha. Nie odbiera mu się szczęścia, nie zabiera sensu życia. A ty robisz wszystko, bym cierpiała coraz bardziej. Zmieniłeś mi życie w koszmar i cokolwiek to, co wydaję ci się, że czujesz do mnie, jest przekleństwem. Przekleństwem, bo trzyma mnie przy tobie. A ja nie chcę nigdy więcej być przy tobie. Już nigdy nie waż się mówić, że mnie kochasz. Nie masz do tego cholernego prawa.

Otworzyłam oczy i spuściłam głowę. Ani razu nie patrząc na niego. Po chwili odsunął się i dał mi szansę, na wyminięcie go. Zrobiłam to i przeszłam przez zasłonę i usiadłam na ostatnim fotelu, tuż przy oknie. Spojrzałam przez małe okienko. To był piękny widok. Dawno zapomniałam, jak wyglądało piękno.

- Nelly – usłyszałam obok cichy głos. Szybko przetarłam rękawem swetra mokrą twarz, ale nie odwróciłam się.

- Odejdź.

- To ja Louis.

Poczułam, jak rozsiadł się na fotelu obok.

- To nie zmienia faktu, żebyś odszedł – warknęłam.

- Chce porozmawiać. Słyszałem waszą rozmowę. Nie chce usprawiedliwiać Harry’ego…

- Ale właśnie to zrobisz – przerwałam mu sucho.

Nie chciałam tego słuchać. Zignorował mój ton i moje słowa.

- Jest moim przyjacielem i musisz mnie wysłuchać. Czy tego chcesz czy nie. Musisz coś zrozumieć – spojrzałam na niego ponuro.

Nie chciałam już niczego rozumieć. Miałam dość. A Louis, jak każdy przeklęty facet w tym samolocie, miał to w dupie i mówi dalej.

- Harry był kiedyś inny. Zmienił się po śmierci jego rodziców. Zaczął pić i nawet ćpać, aby tylko pozbyć się tego bólu. Wyniszczał go, a on pozwalał, aby go to zabiło – przełknęłam głośno ślinę na te słowa – Przypadkiem dowiedział się o sprawię waszych rodziców. Przestał imprezować, zatracił się w szukaniu prawdy. A prawda kolejny raz go zmieniła. Zaczął żyć gniewem i zemstą. Odnalazł twoją rodzinę i miał to zrobić szybko. Zbyt długo na to czekał, ale byłaś ty i wszystko się zmieniło. Kazałem mu postąpić według planu, bo bałem się, że wydarzy się to, co się zdarzyło. Zakocha się w tobie. Uparcie powtarzał, że za mocno cię nienawidził i nic tego nie zmieni. Z każdym dniem, spędzonym z tobą, zaczynał się gubić. Nie przyznawał się, ale tracił kontrolę. Wrzeszczał i próbował sam siebie przekonać, że czuł tylko nienawiść. I żeby to udowodnić, dokonał swoje zemsty.

Odwróciłam wzrok, a oczy mnie zapiekły. Nigdy nie zapomnę tego dnia.

- W chwili, w której to zrobił, uświadomił sobie, że kochał cię. Nigdy nie spodziewałem się zobaczyć tego u niego, ale żałował. Nie wiedział co zrobić. Zabrał cię do Włoch, ponieważ chciał spędzić z tobą ostatnie chwilę, zanim poznasz prawdę. Ale wiedziałaś od samego początku. To co, poczuł wtedy zmusiło go do robienia ci jeszcze gorszych rzeczy. Nie mógł sobie poradzić, więc stwierdził, że będzie tym kim był, zanim cię poznał.

Bezdusznym potworem.

- Tłumaczył, że musi cię zatrzymać, by do kończyć to co zaczął. Wszyscy wiedzieliśmy, że naprawdę bał się pozwolić ci odejść. Bał się stracić cię na zawszę. Bał się kochać ciebie. Bał się wszystkiego, co ci zrobił. Bał się twojego cierpienia, że go zabiję. Więc, walczył z tym. Walczył, by nie dopuścić do siebie żadnych emocji. Przegrał w dniu, w którym go wydałaś. Bo zrozumiał, że stracił cię na zawsze. I to wtedy pierwszy raz zobaczyłem, jak płakał. Nie mówię ci teraz Nelly, abyś pobiegła do niego i mu wybaczyła. Oboje wiemy, że takich rzeczy nie można wybaczyć. Nie musisz mi wierzyć, ale on kocha cię. Na swój sposób, który jest popierdolony, ale kocha. I wciąż próbuję uczyć się kochać w sposób, na jaki zasługujesz. Może tego nie widać przez wszystkie rzeczy, które robi. I możesz go za wszystko obwiniać, ale nie za to, że zostawił Jen.

Napięłam mięśnie na imię przyjaciółki. Louis to zauważył i szybko mówił dalej.

- Nie wydałaś tylko jego. Wydałaś też nas – odwróciłam wzrok, gdy jego oczy ściemniały od gniewu – I wszyscy wiemy, że sama nigdy byś tego nie zrobiła, ale była Jen – skrzywiał się ponuro – jako rozsądek i kazała ci wykorzystać szansę.

- Nie prawda…

- Przestań – przerwał mi – nikt nie uwierzy w te kłamstwa. To, że Harry nie jest zły tak jak powinien być, nie oznacza, że my nie jesteśmy. Prawda jest taka, że gdyby Harry cię nie kochał, leżałabyś już martwa.

Zobaczyłam w jego spojrzeniu, że nie kłamał.

- I gdyby Harry nie złożył ci obietnicy, Jen również byłaby martwa. Zostawił ją na lotnisku, ponieważ wiedział, że nie była z nami bezpieczna. Nie może kontrolować wszystkiego, co robimy i nie powstrzymał, gdyby jeden z nas chciał ją zabić.

Na te słowa posłałam​ mu moje najstraszniejsze spojrzenie. Odpowiedział mi drwiącym uśmieszkiem.

- Powiedział ci, że to kara za zdradę. A naprawdę dotrzymał swojej obietnicy.

Wstał i posłał mi ostatnie spojrzenie, a potem odszedł. Zostawił mnie z zapartym tchem. W bólu przez rozłąkę z Jen nie pomyślałam, że to była dotrzymana obietnica.  Teraz to wiedziałam, jak i wiele rzeczy, a setki pytań błądziło po moim umyśle. Żałował, że pozwolił jego miłości do mnie przegrać. Żałowałam, że nie uświadomił sobie wcześniej tego. Jego zemsta również w jakimś stopniu go zniszczyła. Wiedział, że to był koniec między nami i chciał spędzić ostatnie chwilę ze mną we Włoszech. Zanim poznam prawdę i go znienawidzę, a potem odejdę. A on tak bał się zostać sam, że odepchnął swoje uczucia na bok i niszczył mnie bardziej. Był równie zagubiony i zniszczony przez tą miłość, jak ja.

Na drżących nogach wstałam z fotela. Nie panowałam nad tym, co chciałam zrobić. Po prostu musiałam go zobaczyć. Odchyliłam zasłonę i weszłam tam, gdzie reszta chłopaków siedziała. Lecz Harry nie był z nimi. Przeszłam dalej i zatrzymałam się przy drzwiach do toalety. Musiał tam być i coś mnie skłoniło do otworzenia ich. Delikatnie pociągnęłam za klamkę i uchyliłam drzwi. Wystarczająco, aby zobaczyć Harry’ego. Stał schylony, opierał dłonie o mały zlew, a wzrok miał utkwiony w swoim odbiciu, małego lusterka. Jego oczy wydawały się nieobecne i lekko zaszklone. I wtedy dostrzegłam łzy spływające mu po policzkach. Wstrzymałam oddech. Kolejna spłynęła tuż przy jego rozchylonych ustach, z których padał ciężki, urwanych oddech.

- Harry?

Szepnęłam, niezdolna do powiedzenia więcej. Usłyszał mój głos i zesztywniał. Odszukał w lustrze mój wzrok. Nasze spojrzenia się spotkały na sekundę, bo szybko spuścił głowę i odkręcił kran. Nabrał do złączonych palców wody i ochlapał nią twarz. Jego łzy pogubiły się w połączeniu kropel. Przetarł dłońmi twarz i bez słowa wyminął mnie w drzwiach. Stałam tam, patrząc, w miejsce w którym przed chwilą stał. Harry płakał.

Podskoczyłam na głos z głośników. Kazał nam wrócić na miejsca i zapiąć pasy. Wycofałam się i wróciłam na swój fotel. Usiadłam i nie mogłam pozbyć się widok jego zapłakanych oczy.

Nagle samolot gwałtownie zaczął odbijać w lewo. Mocniej zacisnęłam palce na skórze fotela. Wszystkie rzeczy położone luźno na siedzeniach, spadły na ziemie. Po chwili wyprostował swój lot i mogliśmy odpiąć pasy. Szybko go odpięłam i poszłam do kabiny, gdzie wszyscy siedzieli. Nie umknęło mi, że brakowało Harry’ego.

- Co się przed chwilą stało?

- Wracamy do Londynu – wyjaśnił mi Liam obojętnie.

Spojrzałam na niego jak na idiotę i chciałam więcej informacji, ale odwrócił głowę i postanowił mnie zignorował, jak pozostali. Udałam się z powrotem na miejsce. Pociągnęłam nogi po brodę i czekałam. Rozmyślałam o słowach Louisa i o tym co, zobaczyłam w łazience, aż nie poczułam, że wylądowaliśmy i Harry stał obok mnie. Nie wiedziałam, ile tam stał, obserwując mnie. Dopiero gdy zauważyłam jego obecności, odezwał się. Kazał mi zabrać wszystkie rzeczy i iść za nim.

Zrobiłam tak i wyszliśmy z samolotu. Zabrał mój bagaż i zaczął iść w stronę drzwi prowadzących w stronę lotniska. Zatrzymał się przed nimi i odłożył moją walizkę. Poczekał, aż dojdę do niego. Stanęłam przed nim zdezorientowana. Jego smutne oczy spojrzały w moje i wtedy poczułam strach. Próbował coś powiedzieć, ale szybko zamykał usta, tak jak je otworzył. Zmagał się z czymś, zanim wziął głęboki oddech.

- Przepraszam za wszystko, Nelly – odchrząknął, gdy jego głos łamał się – Za każdy ból, który spowodowałem. Przepraszam, że nie pozwoliłem ci dostrzec, jak wielka jest moja miłość do ciebie.

- Harry… - byłam coraz bardziej przestraszona, ale nie pozwolił mi dokończyć.

- Czasami niektóre rzeczy rozumiemy za późno. Jest za późno dla mnie, aby to naprawić. Dlatego ostatnią rzeczą, którą dla ciebie zrobię to, to czego pragniesz.

- O czym ty mówisz? – krzyknęłam.

- Zostawiam cię w spokoju – spojrzał mi ostatni raz w oczy – Już nigdy więcej mnie nie zobaczysz.

Zanim się odwrócił i odszedł, ujrzałam jego łzy. Zanim zrozumiałam, co powiedział, wchodził do samolotu. Zanim zaczęłam krzyczeć rozpaczliwie jego imię, drzwi zamknęły się za nim. Zanim zrozumiałam, że odszedł na zawsze, samolot wystartował.

- Harry!

Upadłam na ziemie, dławiąc się własnymi łzami. Spojrzałam na samolot, który oddalał się coraz bardziej i z całym rozpadającym się sercem, wykrzyknęłam jego imię.

Tego chciałaś. Szeptał głos w mojej głowie. Mówił, że nie mogłam płakać, ponieważ tego chciałam. Bo powiedziałam mu, że nigdy więcej nie chciałam być przy nim. Nigdy więcej nie chciałam go widzieć. Powiedziałam mu to i oboje nie wiedzieliśmy, że kłamałam.

Szarpałam się z kieszenią,​ zanim udało mi się znaleźć swój telefon. Drżącymi dłońmi weszłam w zakładkę kontaktów i wpisałam jego imię.

Nie ma takiego kontaktu.

Skrzywiłam twarz w rozpaczy. Przecież był. Szybko wyszłam z tego czerwoną słuchawką i wbiłam numer jego telefonu z pamięci. Musiałam mu powiedzieć, że miał wracać, bo nie tego chciałam. Tylko tak jak on, za późno to zrozumiałam.

Przepraszamy ten numer nie istnieje.

Zaskoczona szybko spojrzałam na telefon i sprawdziłam, czy dobrze wpisałam numer. Wszystko się zgadzało. Spróbowałam jeszcze raz i kolejny, kolejny… ale wciąż słyszałam ten sam komunikat.

Moje serce rozpadło się, bo zrozumiało, że Harry Styles już nie istniał dla mnie. 

Dobry, kociaki. 

Harry nie jest takim strasznym diabłem, jakim go namalowałam,  gdy serduszko biję z miłości. 

Love you xx