Rozdział 20

Siedziałam na zimnych kafelkach i patrzyłam na ponury Londyn. Deszcz moczył wszystko dookoła, tak jak łzy moczyły moją twarz. Byłam tym ponurym widokiem. Zrozpaczona, pozbawiona radości i barwnych kolorów. A łzy nie miały końca.

Powinnam cieszyć się, że pozbyłam się z życia potwora, który uczynił mój świat piekłem. Powinnam, ale nie cieszyłam. Wraz z tym potworem odeszło wszystko. Nie zostało nic. Nie zostało nic we mnie. To było chore myśleć w ten sposób, ponieważ ta miłość już dawno wydawała się stracona. Tylko, że tak naprawdę dopiero teraz poczułam, że ją straciłam. Jak już nie było go obok. Jak nie mogłam go dotknąć. Jak nie było go, by wszystko naprawić. Straciłam miłość, która przetrwała piekło. Miłość, która była dla mnie wszystkim, a teraz była niczym. Ja stałam się nikim.

- Nelly – usłyszałam cichy szept za sobą.

- Nic nie mów – nie spojrzałam na nią – Wiem, że jesteś tu dla mnie. Jestem ci wdzięczna za to, ale proszę – przełknęłam głośno ślinę – nie udawaj, że rozumiesz. Nie mów, że będzie dobrze bo te słowa nic nie znaczą. Nie mów, że powinnam cieszyć się wolnością. Nie pytaj czy to robię, gdy wiesz, że nigdy nie zrozumiesz odpowiedzi. Nie o czymś, czego nie zrozumiesz.

- Chce cię rozumieć – Jen usiadła obok – Powiedz mi. Powiedz mi w to co wierzysz.

Popatrzyłam na nią przez chwilę, zanim zdecydowałam się mówić.

- Wierzę w jego miłość. Za późno, ale uwierzyłam. Zobaczyłam czym naprawdę była ta miłość. Przegrała kilka razy, ale ostatecznie uratowała mnie. Uratowała ciebie, bo moje słowa dla niego coś znaczyły. I nie rozumiałam tego, ponieważ byłam tak mocno skupiona na nienawidzeniu go. Tak samo jak mnie, ta miłość go zabijała i potrzebował mnie, żebyśmy mogli zmienić ją w coś dobrego. Bo na samym końcu rozumiemy, że nie mamy nic oprócz tej miłości.

Uśmiechnęłam się smutno przez łzy.

- Wszystko czego teraz chce to znaleźć go i obiecać, że będziemy walczyć razem. Tak naprawdę nie zabijał mnie. Łamał części mojego serca, ale ostateczną śmiercią była odległość między nami. Nie każe ci zrozumieć, dlaczego go kocham. Pokochałam go prawdziwą miłości, a ta nigdy nie umiera. Nawet jeśli nie mogę, moi rodzice tego nie chcieli i cały świat jest przeciw temu i nawet jeśli ja jestem, nie przestanę go kochać.

I po tych słowach coś zrozumiałam. Nie przestane go kochać. Nie ważne jak daleko ode mnie będzie, nie przestanę. Wstałam na nogi i spojrzałam na Jen

– Nie wymagam zrozumienia. Mam tylko jedno pytanie. Czy mimo tego, że nie rozumiesz, jesteś ze mną?

- Wiesz, że tak – odpowiedziała szybko i też wstała.

- Wiem, że zabrał mi rodzinę. I mam do wyboru poddać się i czekać, aż każde uczucie do niego, mnie zabije, albo mogę walczyć o to co mi zostało.

- Co zamierzasz zrobić?

- Będę walczyć. Teraz moja kolej na walkę. Nie pozwolę mu odejść. Jeśli mamy umrzeć przez siebie, to tylko razem.

Weszłam do mieszkania.

- Od czego zaczniemy? – Jen podążała za mną – Jakoś musimy zacząć ich tropić.

Odwróciłam się i spojrzałam na nią z lekkim szokiem.

- Chcesz to zrobić ze mną?

Przytaknęła bez wahania.

- Mogę nie rozumieć, dlaczego nadal istnieje, ale wierzę w waszą miłość. Przetrwałaś dzięki niej.  A teraz znajdźmy tego popierdolonego kretyna – mrugnęła do mnie – Myszka biegnie za kotkiem, bo kotek stracił jaja.

Zaśmiałam się głośno, odchylając głowę do tyłu. Już nie pamiętam kiedy tak się śmiałam. Przeszłam do przedpokoju i rzuciłam w nią jej kurtką.

- Gdzie idziemy, myszko? – zażartowała.

- Tam gdzie kotek ma swoich przydupasów. Zapamiętałam naszą ostatnią wycieczkę.

Uśmiechnęłam się chytrze. Na ulicy zatrzymałyśmy taksówkę i podałam taksówkarzowi adres ulicy, którą jako ostatnią zapamiętałam zanim wylądowaliśmy w ciemnym parkingu. Półgodziny później byliśmy już na miejscu. I wtedy zaczynały się trudności. Rozejrzałam się dookoła i spróbowałam znaleźć jakiś znak, który by mnie poprowadził. Pamiętałam tylko stare pomazane metalowe drzwi na parkingu i faceta o imieniu Dan. Teraz tylko musiałyśmy znaleźć właściwy budynek.

- Naprawdę będziemy to robić? – narzekała Jen.

Nigdy nie była fanką małych wycieczek. Tym bardziej pieszych.

- Tak – nie pocieszyłam jej – To ostatnie osoby, które mogą nam powiedzieć, gdzie polecieli. Muszą to wiedzieć, bo jestem przekonana, że to oni pomogli mu się wydostać z Londynu.

- Nawet jeśli wiedzą myślisz, że ci powiedzą?

Weszłyśmy w kolejne zagłębienie parkingu, niezbyt dobrze wyglądającego bloku.

- Cóż, nie pozbędą się mnie dopóki nie odpowiedzą.

Rozejrzałam się, próbując dostrzec coś w tych ciemnościach. Za chwilę doszliśmy do drzwi prowadzących do klatki. I okazało się, że to nie te.

Straciłam rachubę przez ile godzin chodziliśmy od budynku do budynku. Ile przeszłyśmy parkingów tylko, żeby zobaczyć, że żaden​ nie miał drzwi, których szukałyśmy. Wykończona tyloma porażkami, zaczęłam wątpić w ten plan.

Usiadłyśmy na najbliższej​ ławce, aby odpocząć. Po drugiej stronie ulicy był sklep. Jen skorzystała z okazji i poszła po butelkę wody. Schowałam twarz w dłoniach i starałam się wymyślić nowy plan. Bardziej efektywniejszy. Nie mogłam się poddać po tym jednym dniu. Wierzyłam w to co walczyłam. I to dawało mi wystarczającą siły.

- Spierdalajcie – usłyszałam ostry głos przyjaciółki. Podniosłam głowę i zobaczyłam Jen, która przebiegła przez ulice. Była wkurwiona i rozdrażniona. Spojrzałam w stronę sklepu na grupę chłopaków. Patrzyli i śmiali się w naszą stronę.

- Pierdolone typowe dupki – warknęła, gdy stanęła obok mnie – Lepiej z stąd chodźmy.

Wstałam i miałam posłuchać już przyjaciółki, gdy zmarszczyłam czoło. Zobaczyłam mały cień nadziei w tych typkach. Pewnym krokiem przeszłam przez ulicę z krzyczącą za mną Jen i podeszłam do nich.

- Proszę, proszę. Kogo my tu mamy – jeden z nich uśmiechnął się szeroko.

Wyglądał na wiek Harry’ego i jego zasranego gangu.

- Szukam niejakiego Dana.

- Księżniczka poszukuje księcia – zakpił drugi. Brunet.

Spojrzałam na niego krzywo i odważnie.

- Tobie radzę poszukać poczucia humoru.

Odgryzłam się z wrednym uśmiechem. Zrobił się na twarzy czerwony, gdy reszta towarzystwa wykrzyczała złośliwe uuuu. Zerwał się z miejsca, by podejść do mnie bliżej. Trzeci z nich stanął mu na drodze i zatrzymał.

- Daj spokój Natan – mówił do niego, ale to ze mnie nie spuszczał wzroku – Przecież nie chcesz nic zrobić takiej pięknej dziewczynie. Szkoda niszczyć taką buźkę.

Uśmiechnął się nieszczerze.

- Dowiem się gdzie jest Dan czy nie?

Traciłam cierpliwość i z pewnością rozmowa z takim ludźmi nie była najmądrzejszym rozwiązaniem i powinnam szybko wycofać się. Nie zrobiłam tego.

- Jaki Dan, złotko? – zapytał ten Nathan.

- Jestem pewna, że dobrze wiesz o kogo chodzi. Ale mogę przypomnieć. Ten od brudnych interesów.

Nie byłam pewna kim był Dan, ale na pewno to co robił nie było legalnie. Musiałam spróbować to powiedzieć. Na moje szczęście podziałało. Patrzyłam jak uśmiechy znikają z ich zarozumiałych głupich twarzy.

- Skąd o tym wiesz?

- Wiem bardzo dużo – znów skłamałam – dlatego lepiej będzie jak mi powiecie gdzie znajdę Dana.

Patrzyli na mnie przez chwilę z pod przymrużonych oczu. Modliłam się, żeby nie dostrzegli mojego blefu i nie zamordowali za coś czego nie powinnam wiedzieć. Z każdą sekundą ich milczenia byłam pewniejsza, że wpakowałam się w kolejne gówno, gdy nagle Nathan krzyknął.

- Dan! Jakaś suka cię wzywa.

Mimowolnie wywróciłam oczami. Dyskretnie odetchnęłam​ z ulgą. Słyszałam, że Jen za moimi plecami zrobiła to samo i zaczęła przeklinać mnie pod nosem. Zignorowałam ją i spojrzałam zza sylwetki tych typków i wtedy dostrzegłam, że kolejna trójka, która stała dalej od nas,  podąża w naszym kierunku.

Rozpoznałam w nich Dana. Uśmiechnęłam się dumna pod nosem. Udało mi się.

- Nelly – Dan krzyknął zaskoczony moim widokiem.

Nim zdążyłam odpowiedź, brunet obok Dana głośno przeklął i wlepił we mnie niezadowolone spojrzenie.

- Cholera – warknął – Wypierdalać z stąd – zwrócił się do swoich kolegów. Został tylko on i Dan – Co ty do cholery tu robisz, Nelly?

Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej. Czyli trafiłam na dobrych ludzi.

- Musimy poważnie porozmawiać - zignorowałam jego jad w głosie – Powiedz mi gdzie Harry poleciał. Wiem, że zrobił to dzięki tobie.

- Gdzie jest Harry? – warknął jeszcze ostrzej – Czy nie powinnaś z nim być?

- Też tak uważam, ale nie jestem – syknęłam.

Dlaczego jego wszyscy znajomi to kretyni?!

 - Uciekłaś mu? – oskarżył mnie i przybliżył się do mnie – I mam ci do cholery pomóc go znaleźć, byś znów mogła go wydać? Nie wystarczy ci, że cała Anglia go szuka dzięki Tobie, to teraz będziesz im pomagać? Aż tak kurwa nienawidzisz swojego życia, że pchasz się w ręce śmierć?

Krzyknął i agresywnie złapał mnie za łokieć. Zaczął ciągnąć mnie do ciemnego zaułka. Zaalarmowana Jen ruszyła za nami, wraz z Danem.

- Zostawił mnie.

Teraz staliśmy już w ciemnej alejce między dwoma blokami. Mój gniewny towarzysz puścił mój łokieć i zaśmiał się, jakbym​ powiedziała najzabawniejszy żart na świecie. Czyli nie tylko dla mnie to było trudne do uwierzenia.

- Mam ci uwierzyć, że Harry cię zostawił? Tutaj samą, a sam sobie poleciał? – szybko spoważniał i spojrzał na mnie surowym wzrokiem – Nie jesteś taka sprytna jak mówił, skoro próbujesz rozegrać to w ten sposób.

- Do jasnej cholery, zostawił mnie, okej?! – wybuchłam krzykiem – Zawrócił w środku pieprzonego lotu i zostawił mnie na lotnisku. Myślał, że tego chciałam. Co gówno prawda. Znaczy chciałam na początku, ale już nie. Więc, jeśli jesteś jego przyjacielem musisz pomóc mi to naprawić.

Wykrzyczałam nerwowo w jego twarz. Stał zaskoczony i zastanawiał się czy powinien mi wierzyć.

- Możesz jej nie wierzyć, ale zobacz – wtrąciła się Jen – Nelly zrobiła dużo przeciwko Harry’emu – spojrzałam na nią w szoku. Nie pomagała. Uciszyła mnie szybko wzrokiem – Jako jego przyjaciel możesz mieć obawy do jej prośby, ale sam popatrz. Zrobił jej coś strasznego, a ona mimo to przyjeżdża na tą pierdoloną ulicę i kłóci się z twoimi​ pierdolonymi kolegami. Drżę się na ciebie w ciemnym zaułku. I ma w nosie niebezpieczeństwo w które wpakowała swój tyłek – tu mnie zmroziła wzrokiem – I myślisz, że przyszłaby do ciebie jego przyjaciela, który zaraz mu się wygada. Przeszukała każdy parking na tym zadupiu by dotrzeć do ciebie i prosić o pomoc w odnalezieniu tego pieprzonego dupka, któremu zachciało się grać pieprzonego macho i zostawił ją wbrew temu czego chciał. Tylko człowiek zakochany może być tak popieprzony by zrobić to co ona właśnie zrobiła.

W duchu dziękowałam Jan za te słowa. Spojrzałam błagalnie na bruneta, który nadal rozważał to, nie spuszczając przy tym ze mnie wzroku. Czułam się tak desperacko, że byłam gotowa prosić go na kolanach.

- Pomóż mi uratować naszą miłość. Bez ciebie nigdy go nie znajdę. Jeśli wierzysz, że on też mnie kocha, zaprowadź mnie do niego. Ponieważ kocham go jak szaleniec i zrobię wszystko, że znów go zobaczyć. Proszę.

- On mnie za to zabiję – szepnął pod nosem – Jesteś tak samo popierdolona jak on – uśmiechnął się, a ja wiedziałam już, że zamierzał mi pomóc.

Podszedł do mnie i przytaknął. Odetchnęłam głęboko, a potem szeroko się uśmiechnęłam. Łzy radości zabłyszczały w moich oczach, gdy ruszyłam za brunetem do budynku. 

Pogoń za miłość.

Kilka godzin później Kevin, tak się nazywał przyjaciel Harry’ego, załatwił kolejny potajemny lot.  Szybko dotarliśmy do lotniska z samego rana i znów przechodziliśmy przez ten sam korytarz. I znów na końcu stał ten sam facet. Przechodząc przez drzwi, dla pewności przy boku z Jen, posłałam mu mordercze spojrzenie. Podniósł ręce w geście obronnym, a usta mu drgały przez powstrzymanym uśmiechem. Prychnęłam pod nosem i wyszliśmy na świeże powietrze. Gdy wszyscy zaparkowaliśmy swoje tyłki do samolotu i zajęliśmy miejsca, byliśmy gotowi do wylotu.

Jen spała kilka miejsc dalej. A Kevin siedział obok.

- Wasza miłość jest popieprzona.

Spojrzałam na niego i zmarszczyłam brwi, zastanawiając do czego dążył. Choć musiałam się z nim zgodzić w stu procentach. Była i już zawsze będzie.

- Ale nigdy nie spotkałem się z silniejszą – dokończył – Harry jest moim najlepszym przyjacielem. Byłem przy nim, gdy dowiedział się o twojej rodzinie. A potem patrzyłem jak go niszczyłaś. Nieświadomie to robiłaś – wyjaśnił szybko pod moim wzrokiem – Dawałaś mu to co zabrali twoi rodzice. Miłość i poczucie bycia kochanym. Naprawiałaś jego zimne serce, aż się pogubił we własnej grze. Dlatego miałem ochotę cię zabić. Nie znałem cię osobiście, ale wystarczyło mi patrzenie jak upadł, aby cię znienawidzić.

- Skoro mnie tak nienawidzisz, dlaczego mi pomagasz?

- Zmieniłem zdaniem. Co do prawdy dopiero teraz. To co zrobiłaś, żeby go odnaleźć i samo to, że chciałaś to świadczy o twojej miłości. Kochasz go, naprawdę.

- Kocham go – przytaknęłam.

- Widać. Nie poddajesz się walcząc o to, co wielu by wzięło za przegraną.

- Nauczono mnie, że powinno się walczyć o wszystko co się kochać. Nie ważne były konsekwencje ani opinia innych ludzi. – to wmawiali mi rodzice – Ostatni czas mojego życia był koszmarem. Wiem, że dopóki jest w nim Harry zawsze takie będzie. Jak jesteśmy razem wisi nad nami cień jego okrutnych czynów i skazuje na życie w mroku. Nie chciałam tak żyć i próbowałam stworzyć życie bez niego, każdą ucieczką. I dopiero jak mnie zostawił i dał mi szansę na życie, które będzie jasne i kolorowe, zrozumiałam, że nie chce go. Chcę życie w którym on jest przy mnie i nieważne jak bardzo mroczne, razem damy rady.

Wyznałam szczerze. Nie spojrzałam na Kevina by zobaczyć jego reakcje. Nie obchodziło mnie czy rozumiał. Ja rozumiałam i tylko potrzebowałam zrozumienia Harry’ego. Nikogo innego.

- Czasami ludzie są skazani na życie w mroku. Bo tym są w środku.

I tym słowami Kevin pokazał, że rozumiał wszystko co powiedziałam. Uśmiechnęłam się pod nosem i oparłam głowę o fotel. A potem zamknęłam oczy. Może byliśmy ciemnością. Kochałam go, świadoma jego ciemnych stron.

Pierwsze nasze spotkanie dało mi tylko strach i uczucie, że wpakowałam się w kolejny kłopot. Bo wiedziałam kim był Harry Styles. Słyszałam o jego wszystkich wyczynach, które rozchodziły się szeptem z ust, każdego mieszkańca tego miasteczka. Widziałam jak wszyscy rozchodzili się, gdy pojawiali się na froncie. Unikali ich wzroku i robili wszystko, aby nigdy nie stanąć na ich drodze. Wszyscy mieli powód do swojego strachu. Wierzyłam, że te historie nie były wymyślone, a oni przejęli władzę nawet nad policją. Ponieważ, gdy tylko się pojawili i rozeszły się o nich wieści, mieli już w garści całe miasteczko. Jednak ja nie byłam osobą, która uciekała na ich widok. Ignorowałam ich, dopóki sami mnie nie znaleźli. A mój charakter tylko pogorszył sytuację.

Znudzona stałam zza ladą w pracy. Nie byłam zmuszona pracować w wieku siedemnastu lat, to był mój wybór. Po prostu chciałam mieć trochę drobnych dla siebie. A praca w tej małej przytulnej kawiarence była nawet w porządku.

- Nelly Marsov?- usłyszałam nad sobą ochrypły głos. Podniosłam głowę i spojrzałam na chłopaka, trochę starszego ode mnie, z bujną czupryną loków. Jego zielone tęczówki mierzyły mnie dość nieuprzejmym wzrokiem.

- Zależy kto pyta – udałam głupią, że nie znałam chłopaka o którym wspominało całe miasteczko i jego rzekomego przyjazdu wczoraj.

- Słodka jesteś – zaśmiał się nieszczerze – Odpowiedz mi.

Przysunął się bliżej. Oparł łokcie na blacie, który nas tylko dzieliło. Jego twarz znajdywała się teraz bliżej mojej. Zaśmiałam mu się w twarz, na jego ostrzegające spojrzenie.

- Próbujesz mnie tym wzrokiem zastraszyć czy co? – zakpiłam – Nie muszę ci odpowiadać, jeśli nie mam na to ochoty. A jeśli jesteś bystry to zauważyłeś, że nie mam ochoty rozmawiać z tobą.

- Słyszałem o tobie Nelly – podkreślił moje imię i zignorował każde moje słowo – Masz tu opinie niezłej suki.

Uniósł jeden kącik ust w półuśmiechu. Wzruszyłam ramionami na jego słowa.

- Jeśli w dzisiejszym wieku tak nazywa się osoba, która ma swoje zdanie to tak, jestem suką – uśmiechnęłam się chytrze – i jak zauważyłeś jestem w pracy i marnujesz mój czas. Więc złóż zamówienie albo odejdź.

Sztuczny uśmiech nie schodził z moich ust. Taka praca. Mówili, bądź miła. Miałam zwyczaju pchać się tam gdzie nie powinnam.

- Zawsze biorę to co najlepsze – był już rozbawiony.

Przewróciłam oczami i sięgnęłam po notesik, aby zapisać jego życzenie.

- Proszę iść do kucharza, który podzieli się z panem szczerą opinią co do wyboru – powiedziałam formalnie, uderzając długopisem w notesik.

- Nie potrzebuje jego opinii – westchnęłam i spojrzałam na niego z irytacją – Wiem co jest najlepsze.

Zmusiłam siebie do nieszczerego uśmiechu.

- Czego sobie pan życzy?

- Ciebie.

Przymknęłam powieki, by nie zacząć przeklinać ze złości i irytacji tym palantem. Po odliczeniu w myślach do pięciu, otworzyła je i natknęłam się​ na zielone tęczówki rozbawione. Co mnie bardziej rozzłościło.

- Czy widzi pan moje nazwisko w karcie dań? – uniosłam brew.

- Tak – odpowiedział i nie kłopotał się z otwarciem menu.

- Czas chyba zainwestować w okulary.

Zaśmiał się.

- Pomyśle nad wyborem podczas naszej kolacji – nie spuszczał ze mnie wzroku i czekał na moją reakcję. Opamiętałam się, że byłam w pracy i zamiast wykopać go z lokalu, uniosłam brew – A teraz kochanie, poproszę kawę.

Puścił mi oczko i podszedł do stolika, gdzie siedziało już czwórka chłopaków. Zirytowana odwróciłam, aby poinformować moją przyjaciółkę Jen o zamówieniu. Najwyraźniej przyglądała się naszej rozmowie i gdy tylko nasze spojrzenia się spotkały, uśmiechnęła się przebiegle. Odwzajemniłam ten uśmiech i ze zrozumieniem kiwnęłam głową.

Za chwilę odebrałam kawę od niej.

- Przesolona? – zapytałam. Zaśmiała się i przytaknęła.

Zignorowałam ostrzeżenie od drugiej kelnerki, która widząc nasz mały dowcip ostrzegła nas w strachu, że to był bardzo zły pomysł. Zważając kto zamówił gorący napój. Wywróciłam na nią oczami i pewnym krokiem udałam się w stronę jego stolika. Śledził każdy mój ruch. Podeszłam do niego i pochyliłam się do jego ucha. - Udław się, kochanie. Postawiłam kawę przed nim. Zaśmiał się cicho, a ja wróciłam zza ladę. Jen już tam stała i obie próbowałyśmy powstrzymać śmiech. Zagryzłam wargę i spojrzałam na niego w momencie, w którym podniósł filiżankę do ust. Zakryłam dłonią usta, gdy wziął pierwszy łyk i zesztywniał, a potem szybko wypluł zawartość z powrotem do filiżanki. Aż w końcu uniósł wzrok i spojrzał na mnie gniewnie.

Próbowałam ukryć rozbawienie i posłałam mu zdziwione spojrzenie. Czyżby kawa nie smakowała? Wstał od stolika i z kawą w ręce, zaczął ich do nas. Udałam kaszel, aby ukryć swój śmiech. Nie mogłam wytrzymać. Musiałam być cała czerwona na twarzy.

- Przepraszam, czyżbym przesłodziła? – zapytała go Jen siląc się na zmartwiony głos.

Gdyby spojrzenie mogło zabić, obie byśmy były już martwe. Nagle uśmiechnął się przebiegle i udał się w kierunku pokoju szefa. Spojrzałyśmy niepewnie na siebie i już miałyśmy wymyślić gadkę na obronę, gdy wściekły szef poprosił do siebie Jen. Co ten dupek chciał zrobić?

Moje całe rozbawienie minęło. Niedługo potem usłyszałam znów ten przeklęty głos.

- Dziękuje za kawę, kochanie –  oderwałam wzrok od liczenia pieniędzy i spojrzałam na jego uśmiechniętą zadowoloną z siebie, twarz – Tylko następnym razem, wolałbym ja ją wypić. A nie twoja przyjaciółka – mina mi rzedła i posłałam mu wściekłe spojrzenie, gdy zrozumiałam co zrobił. Uśmiechnął się jeszcze szerzej – Przyjadę dziś po ciebie o 19.

Zostawił gotówkę za kawę i opuścił kawiarnie ze swoimi kolegami. Nie czekałam dłużej i szybko pobiegłam do łazienki. Jen klęczała przed sedesem i próbowałam wymiotować. Zmusił ją do wypicia jego przesolonej kawy.

 Tak wyglądało nasze pierwsze spotkanie. Znienawidziłam go razem z Jen. Lecz to nie wystarczyło by odpuścił. Przyszedł tego dnia do mojego domu i wyniósł mnie siłą w dresach i luźnym swetrze na kolacje do restauracji. Najpierw każdy kto mnie zobaczył posyłał mi zniesmaczone spojrzenia, ale później widzieli z kim siedziałam i odwracali szybko wzrok. I od tamtego wieczoru zaczęły się ucieczki, kłótnie, krzyki. I w końcu nadeszło zakochanie.

Nienawidziłam siebie wtedy za to i wmawiałam, że nie zależało mi na nim. Tylko, że zależało. Wydawało się chore, że mogłam pokochać takiego człowieka. Że obdarzyłam go tak silną miłością, która przeszła przez piekło i wróciła do nas. Ale o to właśnie w tym wszystkim chodziło. Nigdy nie byłam taka jak chcieli wszyscy. Robiłam im wszystkim na przekór. I wyglądało na to, że spotkałam podobną osobę do mnie. Tylko miał gorsze i większe demony.

Nie obchodziło mi co wszyscy myśleli. Mogłam być dla nich skończoną idiotką. Oni nigdy nie poczują siły tej miłości. Nie była idealna, ale była prawdziwa. I to nie diabeł zmieniał anioła. To anioł rozgrzał serce diabła.

Poczułam szarpnięcie za ramie. Oprzytomniałam ze swoich rozmyślań i spojrzałam na nachylającego się nade mną Kevina.

- Wysiadamy.

Przytaknęłam i wstałam. Wraz z Jen szłam za nim.  Zeszliśmy po schodach, a słońce poraziło moje oczy. Kevin zaprowadził nad do czarnego samochodu, który już czekał. Jechaliśmy przez kolejne dobre trzy godziny. Wiedziałam to, bo liczyłam każdą cholerną minutę siedzenia w przeklętym samochodzie. Narzekałam i marudziłam, aż w końcu Kevin zatrzymał się na stacji i wrócił z kubkami kawy. Wepchnął mi jedną w ręce i kazał się nią zatkać. Więc zajęłam się swoim napojem i od razu poczułam się bardziej ożywiona. Przestałam być ospała to i przestałam narzekać.

Zatrzymaliśmy się na końcu polnej ścieżki w samym środku cholernego lasu.

- Serio? – spojrzałam na niego i wskazałam na drzewa.

- Są poszukiwani – posłał mi znaczące spojrzenie – nie mogą zamieszkać w centrum miasta.

I to mnie zamknęło. W końcu to wszystko było z mojego powodu. W milczeniu ruszyłam za Kevinem, który prowadził nas przez krzaki.

- Nie ma innej drogi? – tym razem narzekała Jen. Z grymasem odganiała robactwo ze swojej twarzy.

Chyba do końca poirytowany zatrzymał się i spojrzał na nią.

- Jest, ale wtedy nas zauważą. Zrobimy to w inny sposób. Poczekacie ukryte za drzewami, a ja pójdę po Harry’ego.

Zmarszczyłam brwi.

- Dlaczego nie możemy wejść normalnie z Tobą?

- Jest z nami Jen. A słyszałem, że jest jednym z powodów, przez który teraz chłopaki muszą ukrywać się w środku pieprzonego lasu, a każde wyjście grozi im złapaniem. Czy to wystarczający powód, aby chcieć ją zabić? – spojrzał na mnie i mówił dalej, zanim zdążyłam mu odwarknąć – Jeśli Harry nie będzie chciał cię z powrotem myślisz, że powstrzyma chłopaków przed tym?

Skrzywiłam się i przyznałam mu rację.

- Dlatego zostajecie tu na dupie i czekacie, aż nie wrócę z Harry’m.

I poszedł mamrocząc pod nosem coś o nieznośnych kobietach. Wywróciłam na niego oczy i schowałam się za drzewem wraz z Jen. Nie było mowy, żeby coś jej się stało. Jeśli Harry naprawdę ze mnie zrezygnował i każe wracać, chłopaki nigdy nie dowiedzą się, że tu byłyśmy. A jeśli zostaniemy, nikt nie tknie ją nawet palcem.

Po kilkunastu minutach szeptania z Jen i odganiania się od robactwa, w końcu usłyszałyśmy kroki. Cała się napięłam i ostrożnie wyjrzałam zza drzewa. Wstrzymałam oddech na jego widok.

- Możesz mi w końcu powiedzieć co do cholery się stało?

Warczał idąc za swoim uśmiechniętym przyjacielem.

- Ona się stała.

Kevin uśmiechnął się szerzej, a ja to wzięłam za znak i wyszłam zza drzewa. Harry szybko odnalazł mnie wzrokiem i wyglądał jakby zobaczył ducha.

- Nelly? – szepnął ledwie niesłyszalnie.

- Ty pieprzony sukinsynie – warknęłam i podeszłam do niego tak blisko, że nasze twarze dzieliły tylko centymetry – nigdy nie waż się mnie zostawiać! 

Dobry, kociaki.


Postanowiłam, że nasza mała bohaterka zawalczy zamiast leżeć i płakać. Mam nadzieję, że Wam się to spodobało.

Love you xx